Masaya naman ang gising ko araw-araw. Pero hindi ko malaman kung bakit ngayong araw, parang matamlay. Walang gana. Parang hindi ko mafeel tulad ng mga nagdaang araw na overflowing happiness, at wagas na kakatawa. Parang may kulang. Parang may hinahanap akong isang kasagutan. Pero ano yun? Hindi ko alam... Basta ang alam ko kakain ako. Kailangan kong lagpasan itong nakakagoryong araw na ito.
Nakasakay na ako ng Jeep, na malayo pa rin ang tingin. Malungkot kung baga. Si Manong hala sige kakasigaw. Apat pa daw at lalarga na ang Jeep. Tumingin ako sa paligid. Paanong naging apat pa e, halos inipit ko na nga ang paghinga magbigay puwang lang sa babaeng katabi ko. Maganda sya pero mabaho. Oo, Hindi lahat ng maganda ay mabango. Amoy kasing bagoong. Yung katapat ko naman si kuya. Lumba-lumba. Hindi na naawa sa katawan. At hindi papaawat na pati sa Jeep sige ang pagsunggab ng pagkain. Inisip ko, sya ang dahilan kung bakit, apat pa ang hinahanap ni kuya. Sya ang dahilan kung bakit ako nagtitiis ngayon. Ipako sya sa Krus!
Umandar na ang Jeep, tulad pa rin ng mga nasaksihan kong imahe ng tao sa loob ay ganun pa rin. Ang iba'y nakatunganga, parang malayo ang iniisip. Mas mukhang Problemado sa akin, sa sitwasyon, sa mukha. Nag palipad ng salita ang matanda sa gawing unahan. Bayad daw. Pero ang katabi nito'y parang walang narinig. Nagngitngit si matanda. Pinagalitan tuloy yung nakaunipormadong lalaki. Naginit ang tenga't inabot na rin. Si matanda, hindi pa rin matigil. Dakdak ng dakdak. Iba na daw talaga ang panahon ngayon...
May sumigaw pa muli, isa pa, dalawa, tatlo... Sabay-sabay nang lumipad ang mga salitang tila pambansang linya sa loob. Bayad po. Nang matapos na lahat sa kanikaniyang responsibilidad sa loob, ay bumalik sa kaninang mukha. Malungkot. Tahimik.
Nasa kalagitnaan ako ng pagiisip ng may sumigaw. Para! Tinig iyon ng isang kagalang kgalang na tao sa gawing gitna. Parang empleyado ng isang malaking kumpanya. Ngunit si manong, hala tuloy sa pagpapatakbo. Sumigaw pa uli. Para ho manong!. Hindi pa rin narinig. MANONG PARA HO!!! bahagyang lumakas ang boses, galit. Napukaw ang binging si Manong tsaka tumugon. Saglit po, itatabi ko lang, bawal po kasi dito e.
Sa loob nga naman talaga ng Jeep, walang kinikilalang tao. Oras na pumasok ka sa loob ay kapantay mo na ang lahat. Walang mayaman, walang mahirap. Walang Engineer, walang businessman. Lahat ay pantay-pantay. Sumakay ka e, makibagay ka.
Muli akong tumango, naliwanagan. Ang tanong na lumululan ng aking isipan ay nasagot. Bagat hindi sa pangkalahat na aspeto. Pero sa iisang punto. Tumpak! May kasagutan na ko.
Napagtanto ko, na ang Jeep ay halintulad sa Buhay. Ang Jeep ay salamin din ng katotohanan. Matututo kang sumakay sa hirap ng buhay. Makiugnay sa mga taong magiging parte ng iyong pagkatao. Sa masikip, makitid na lugar na ito. Sa lugar kung saan, dito kayo komportable, kung saan dito kayo magtatagpo, kung saan dito kayo pantay-pantay.
Dito na aho ako liliko, sigaw ni Manong. Hangganan kung saan, kailangan kong lumipat ng mundo, upang makilala, maipakita, makisalamuha sa iba. Sa ibang mundo kung saan. Ako ay BIDA...
Bwahaha...
Ipako sa Krus!!!