The Majik Triks

THIS IS HOW THE MAJIC WORKS!

Obra ni Sir Genaro Ruiz Gojo Cruz

Dear Mam,

Hindi na po ako papasok sa paaralan. Kasi po parang dadami pa ang di ko kayang gawin at maibibigay kung magpapatuloy pa ako sa pag-aaral.

Mam, ibinigay ko po kay Tatay ang listahan ng mga dapat kong dalhin sa paaralan na ibinigay ninyo noong unang araw ng pasukan:

3 short at long enbelop na brown

3 short at long enbelop na plastic

3 short at long ng folder

5 manila paper

5 kartolina (iba-iba ang kulay)

Yellow Pad Paper

Art paper

Elmer’s Glue

Plastic cover

20 pirasong bond paper

20 pirasong bond paper

1 gunting

1 ruler

Alam ninyo Mam, yung ibang nakalista, di ko alam kung ano. Kasi po, kahit ako di pa nakakakita nun tulad ng art paper.

Nakita ko ang lungkot sa mata ni Tatay nang makita niya ang listahan ng mga dapat dalhin. Umiling-iling siya. Sabi niya, “kailangan na ba ito talaga?” Nadala ko naman po lahat pero kulang ang bilang, yung tatlo dapat naging 2 at yung 5 naging 3 lang. Pasensiya na po kayo Mam, iyon lang talaga ang kaya ng Tatay ko. Yung ulam namin ng tatlong araw, ipinangbili po ng Tatay ko ng mga ipinadadala ninyo.

Marami rin kayong ipinapagawa sa klase na di ko kaya. Magpapasulat lang po kayong maghapon sa aming notbuk. Alam po ninyo, nanghihinayang ako sa papel dahil kapag naubos po ang notbuk ko, mamumublema na naman ang Tatay ko. Yung nasa libro ninyo, ipasusulat ninyo sa kaklase ko sa pisara. Tapos kokopyahin naming lahat. Ewan ko ba Mam, bakit kapag natapos ang pinakokopya ninyo, nagri-ring na rin ang bell. Pati yata yung bell kakampi ninyo. Kaya po ang sakit-sakit ng mga kamay ko!

Gusto ko po sanang magdrowing ng mga nadadaanan ko sa paglalakad papasok sa paaralan. Gusto kong idrowing ang paruparong violet na nakita ko, ang puting-puting kampupot, ang batis na kay lamig sa paa, ang papasikat na araw kapag paparating na ako sa paaralan. Gusto ko sanang ikuwento sa inyo ito at sa aking mga kaklase. Mam, marami po akong kuwento. Alam po ba ninyong malayong-malayo ang nilalakad ko araw-araw papasok sa paaralan?

Tapos heto pa ang pinagawa ninyo noong Lunes:

Lucy has two apples. Julie has five apples. How many more apples does Julie have than Lucy?

Malamig na malamig po ang naging pawis ko nang ibigay ninyo ang solving problem ito. Wala po akong naisulat na sagot. Ano po ba ito? Ipinaliwanag naman po ninyo ito sa Filipino. Pero kasi ang alam ko, sabi ng Tatay ko, kapag marami ang sa iyo, magbigay ka sa ibang tao. Masama ang marami. Tuwing Pasko lang po may nakakarating na apple sa aming mesa.

Gustong-gusto rin po ninyong magpa-contest. Ewan ko po ba, baka talagang sinasadya ninyo ito kasi alam ninyong talo ako. Unahang sa pagsagot sa pisara sa addition at subtraction. Iniisip ko pa lang po ang darating pang multiplication, nahihiya na ako sa sarili ko.

Puwede po bang bilangin ko na lang ang hakbang na ginagawa ko mula sa aming bahay hanggang sa paaralan? Puwede po bang bilangan na lang ng pilapil na tinataniman ng Tatay ko at kung ilang sako ng palay ang kaniyang inaani? Kung ilang sako ng palay ang ibinibigay sa amin ng may-ari ng lupa pagkatapos ng anihan?

Sana po ang paaralan ay parang bahay. Ang mga dapat pag-aralan ay di na isinulat o kinakabisa. Sana walang listahan ng mga dapat dalin. Walang mga problemang kailangang i-solve.

Sorry po Mam kung di na po ako papasok.

Ako po yung nasa likod na malapit sa inyong mesa. Sana po ay natatandaan ninyo ako. Sa ilang araw po kasing pagpasok ko sa klasrum natin, di ninyo ako nalapitan. Para lang kasi akong hangin sa inyo. Tutulungan ko na lang po ang Tatay ko sa pagtatanim. Alam po ninyo, ang dami kong natutuhan sa Tatay ko.

Ang inyong mag-aaral,

Lino

Si Sir Genaro Ruiz Gojo Cruz ay yung sumuat din ng "Talbos" na isa sa mga PEYBORIT kong kwento. ASTIG talaga ito! Makikita dito ang reyalidad sa sistema ng edukasyon...

Sa Kabukiran

Pantanggal ba kamo ng stress? Aba't itong si Ateng let us call her by the name Miss Bukid, ang para sa iyo. Tanggal UMAY!
Super tawa ko dito... mga 56!

Pasikatin nga natin to, itry lang!

Bwahaha...

The Magic bubbles effect!

Naala ko, nung bata pa ako nakikipagaway pa ako sa dalawa kong ate makuha lang eto. Hindi ko ba alam pero parang ang sarap-sarap talaga nitong pisa-pisain. Yung tipong isa-isahin mo talaga...
Hay...
Sa inyong dalawa mga SIR, saludo ako sa inyo! Aba't biruin nyo nakaimbento kayo ng ganito? Mas malakas pa yata ang tama neto kesa Drugs no!

Bwahaha...
Bigyan na yan ng pako!

Somewhere in the Philippines...

Hindi man Air-conditioned, at least Fan-conditioned naman diba? Lufeeet ni Manong Drayber JENIUS talaga!

Bwahaha...
~Ipako na yan sa Krus!

Handog

“Ano ka ba, pag ang letter “V” ay nasa pagitan ng mga consonant ito ay binabasang letter “U” at pag ito naman ay nasa pagitang ng ng mga vowels o kaya naman ay sinusundan ng mga vowels, ito binabasang letter “V” – Maria

MORITVM TE SALVTAMVS

EST DEXTRVMI CVRITE

AVE VERSVS CRISTVS

VERVM DE TREVI

VERMI EST REFLEXVM

ARVM DRI TRIPVM

DEXTRVMI LENTENVM

AVE SATANI

Eto lamang ang huling ala-ala ng kakambal kong si Maria bago siya namatay.

September 12, 2002

Tandang-tanda ko ang araw na ito. Ito ang sumunod na araw matapos bombahin ng mga terorista ang twin tower sa US. Ito rin ang araw kung saan ko huling nakasama pauwi ng bahay ang kakambal kong si Maria.

Mga bandang alas-kwatro y medja na ng hapon. Nakasakay kami ng kambal kong si Maria ng bus pauwing Olongapo City ng may nakita siyang isang lumang wallet ng lalaki sa lapag ng inuupuan naming bus. Medyo luma na ang wallet na ito; kulay itim at medyo laspag na. May isang litrato sa loob. Tama kami ng hinala, lalake nga ang may may-ari ng wallet. Medyo may kalumaan na ang litrato. Malutong na ang papel at black and white or should I say brown and white pa ang kulay ng litrato. Bukod sa litrato ay mayroon ding mga nakaipit na calling card, papel na may sulat, reseta ng doktor, mga tickets sa bus at P78.

Wala naman talaga akong habol sa wallet maliban sa P78. Gusto ko sana ay paghatian naming magkapatid yung pera, pambili kahit man lamang ng burger. Ngunit iba si Maria. Sa aming magkapatid masasabi ko talagang mabait siya ng higit kaysa sa akin. Gusto niyang isauli namin ang wallet sa mayari dahil baka mahalaga raw ito sa kanya dahil nga may resetang nakaipit sa loob. Noong mga oras na iyon gusto niyang ibigay na lamang sa driver ng bus ang wallet. Kaya naman agad-agad akong nag-isip ng paraan upang huwag na niyang magawa ang binabalak niyang pagsaoli ng wallet sa driver.

“Para!”

Kahit mga dalawang kanto pa ang layo ng bababaan namin ni Maria ay pinahinto ko na ang bus. Dahil sa hindi pa handa sa pagbaba ay nataranta si Maria dali-daling inayos ang mga bitbit niyang gamit at bumunot ng pamasahe namin sabay bayad sa driver.

“Eto pong bayad, dalawa galing Dinalupihan.”

Matapos magbayad at masuklian ay bumaba na rin siya.

“Ano ka ba Martha, dalawang kanto pa ang layo ng bahay natin dito sa pinagparahan mo”

Biglang bumalik sa akin ang sisi. Medyo may kalayuan nga talaga ang pinagparahan ko ng bus. Medyo naiinis na natatawa sa akin si Maria, galing kasi kami sa dorm noon at marami kaming dalang maruruming damit kaya naman may kahirapan nga talaga ang maglakad ng malayo. Naglakad na lang kami papuntang sakayan ng Blue Jeep at sumakay na. May 15 minuto ang biyahe papuntang 164 kaya mahabang pasensyahan pa bago makauwi.

“Tricycle!”

Lumapit ang tricycle. Una akong sumakay at sumunod naman si Maria.

“Sa Jasmin po”

“Ano ka ba Martha, kulang na ang pera natin pangtricycle”

“Diba may napulot kang wallet?, Ehdi yung pera muna dun ang gamitin nating pambayad sa tricycle. Palitan nalang natin paghumingi tayo ng pera kina mama.”

*******

“Dyan lang po sa may gate na green.”

Binayaran rin ni Maria ang driver ng tricycle gamit ang pera mula sa napulot niyang wallet.

“Ma…, Pa…, nandito na po kami!”

Walang sumasagot. Walang tao sa bahay. Dumeretso ako sa kusina. Si Maria naman ay dumeretso sa kwarto namin.

May sulat na iniwan si mama sa mesa sa kusina. Wala pala sina mama at papa, nagpunta sa Laguna para asikasuhin ang titulo ng lupa namin doon. Medyo nagkakagulo na rin kasi ang mga pamilya ni mama doon sa Laguna tungkol sa lupa namin nuong mga panahong iyon.

Pumasok ako sa kwarto namin ni Maria. Nakita ko siyang nakadapa sa kama niya at tinitingnan kung ano ang mga laman ng wallet na napulot niya kanina.

“Maria nasa Laguna raw sina mama at papa para ayusin ang titulo ng lupa natin doon”

“Martha, halika rito, tingnan mo itong sulat na nakaipit sa wallet.”

“Ano yan?”

“Ewan ko, baka anting-anting”

“Latin yata yan eh.”

“Ewan”

Sinubukan kong basahin ang sulat ngunit talagang mahirap bigkasin. Biglang inagaw sa akin ni Maria ang sulat.

“Ano ka ba, pag ang letter “V” ay nasa pagitan ng mga consonant ito ay binabasang letter “U” at pag ito naman ay nasa pagitang ng ng mga vowels o kaya naman ay sinusundan ng mga vowels, ito binabasang letter “V”

“Asus! At saan mo naman natutunang magbasa ng Latin?”

“Basta alam ko yan”

“Sige nga.”

“MORITUM TE SALUTAMUS, EST DEXTRUMI CURITE, AVE VERSUS CRISTUS, VERUM DE TREVI, VERMI EST REFLEXUM, ARUM DRI TRIPUM, DEXTRUMI LENTENUM, AVE SATANI”

“Ang galing ah parang totoo, bahala ka nga sa buhay mo, kakain na ako”

“Martha anong miryenda?”

“Miryendahin mo’ng mukha mo!”

Pumunta ako ng kusina, binuksan ang refrigerator at naghanap ng maaaring kainin. Samantalang, si Maria naman ay hindi na lumabas ng kwarto namin. Mga bandang ala-sais kwarenta y sinco na nang bumalik ako sa kwarto namin.

“O, akala ko ba magmimiryenda ka?”

“Ayoko na. Bigla kasi akong nahilo pagtayo ko kanina kaya hindi nalang ako lumabas.”

“Nagugutom ka ba?”

“Hindi na, nalipasan na yata ako ng gutom”

Pagkasabing-pagkasabi ni Maria noon ay bigla siyang napaduwal. Kaya dali-dali siyang nagtungo sa banyo namin sa kwarto at sumuka sa lababo.

Makalipas ang ilang minuto…

“Mmm...arthaaa! Mmm…arthaaa!”

Nanginginig na sigaw ni Maria. Parang may halong takot ang pagkakasigaw niya noon sa pangalan ko. Nataranta ako sa ginawang pagsigaw ni Maria. Napabalikwas ako sa pagkakaupo at napatakbo papuntang banyo.

Nakita ko siyang nakatungkod ang isang kamay sa lababo at ang isa ay hawak-hawak ang kanyang dibdib habang patuloy na nakatingin at umiiyak sa harap ng salamin.

“Baket?”

“Anong nangyari?”

“Maria napa-ano ka?”

Sunud-sunod kong tanong kay Maria.

Hindi ko alam ang nangyari kay Maria sa loob ng banyo hanggang sa bigla na lamang akong natakot at kinabahan sa sumunod na nangyari…

Unti-unting napaluhod at umiyak si Maria. Patuloy ang kanyang panginginig. Mula sa paimpit na iyak ay unti-unti itong nagkatinig. Tinig ng hagulgol. Nakakaawa. Nakakakaba. Nakakatakot.

Matibay si Maria. Matapang. Ngunit bumilis ang kaba ng dibdib ko ng makita ko ang nangyari sa kanya sa loob ng banyo. Alam kong may masamang nangyari sa kanya. Hindi basta-basta magkakaganito si Maria ng walang mabigat na dahilan.

Kinabukasan…

“Kring…kring!”

Nag-ring ang telepono. Si mama, medyo matatagalan daw sila bago makauwi ng bahay dahil may aberya pa rin daw sa lupa. Kailangan daw maayos iyon bago umuwi sina lola (ang nanay ni mama) na nasa US sa 24 (ibig niyang sabihin, September 24, 2002).

Ok na si Maria. Parang walang masamang nangyari kahapon. Mga ilang ulit ko na ring pinagtangkaang tanungin siya tungkol sa kung ano ba talaga ang nangyari sa kanya sa banyo, ngunit palagi niya itong iniiwasan. Minsan pa nga, palihis ang mga pagsagot niya sa aking mga tanong upang maiba ang usapan.

Dumaan ang Sabado, Linggo at sa wakas Lunes na naman. Pasukan na naman. Biglang nilagnat si Maria. Medyo nahihilo raw siya. Ako na lamang daw ang pumasok at ipagpaalam ko raw siya sa aming mga instructors.

“Sabihin mo sa kanila baka bukas nalang ako pumasok, masama pa kasi ang pakiramdam ko.”

Martes, September 17, 2002, 7:12 ng umaga.

“Too-toot, too-toot!”

One message received. Si Maria.

“Nwa2la ung ID me. Ndi u b ndla?”

“Nope. Ala skin ang ID u. Bka nsa bag ng mrumi mong dmit. Ppsok n b u?”

Walang na akong narecived na text mula kay Maria nung araw na yun. Hanggang mga bandang alas sais ng gabi, ako na ang nagtext kay Maria.

“Oi, wat hapend 2 u? Msma p b pkiramdam u? Kla me ppsok n u knina?

Wala pa ring reply.

Siguro wala nang load si Maria.

Dumaan ang Miyerkules at Huwebes. Uwian na naman. Apat na araw lang ang pasok namin nuon. Inimpake ko na ang mga marurumi kong damit at umuwi na sa Barretto.

Pagdating ko sa bahay…

“Maria!”

“Maria!”

Walang sumasagot. Binukasan ko ang pinto. Ang baho ng bahay. Amoy bulok na laman.

“Ang baho!”

“Maria……….Maria!”

Lumabas si Maria ng banyo. Katatapos lang magsipilyo ng ngipin.

“Maria ano yung mabaho. Amoy patay na daga.”

“Dyan yun sa kapitbahay. Namatay kasi yung aso nila. Nasagasaan. At matapos masagasaan ay nagawa pang makabalik ng kulungan at duon na namatay.”

“Eh bakit hindi inilibing?”

“Wala ang may ari. Hindi pa umuuwi ilang araw na. Hindi rin naman mailibing ng ibang kapit-bahay dahil naka-lock ang gate.

“O, naka-lock pala ang gate, bakit nakalabas pa rin yung aso?”

“Malay ko.”

“Naku isara mo nga yang bintana para hindi pumasok dito ang amoy. Nakakasuka.”

Isinara nga ni Maria ang bintana. Maya-maya pa ay naghapunan na ako. Ayaw sumabay ni Maria sa akin dahil nawalan daw siya ng gana. Isa pa nagsipilyo na raw siya ng ngipin. Kaya mag-isa nalang akong kumain.

Nang matutulog na ako ay tumabi nalang ako kay Maria. Double-deck kasi ang kama namin. Ako sa itaas at si Maria ang sa ibaba. Ayoko sa itaas. Tapat na tapat sa bintana ang mukha ko. Tiyak na langhap na langhap ko ang amoy ng namatay na aso sa kabila.

Nang nahiga ako, amoy parin ang baho ng patay na aso. Dumikit na yata sa kama namin ang amoy kaya nag spray ako ng air freshener.

“Bat hindi ko naisip yan?”

“Oo nga, ilang araw ka nang nagtitiis ng amoy dito, hindi mo man lamang naisipang mag-spray ng air freshener.”

Kinabukasan…

Unang nagising sa akin si Maria. Paglabas ko ng bahay nakita ko siyang nanunuod ng T.V. Alas diyes na pala.

“Martha kumain ka na. Nandyan yung tinapay sa mesa. Yung palaman natatakpan ng plato.”

Normal ang araw na iyon at ang mga sumunod na araw.

Linggo ng hapon, inaayos ko na ang mga damit ko na dadalhin ko papuntang dorm. Balak kong umuwi na sa dorm at duon na lamang matulog kahit ala-una pa ng Lunes ang pasok namin ni Maria.

‘Ikaw hindi ka ba sasama?”

“Hindi na. Hindi pa ako naglalaba ng mga gamit ko nuong nakaraan. Marurumi pa ang uniform ko. Mamaya pa ako maglalaba.”

“O sya paano? Uwi na ako sa dorm?”

“Sige.”

Lunes, magtatanghali na. Hindi pa rin bumabalik ng dorm si Maria. Sinubukan ko mag missed call.

“Sorry, your balance is not enough to make this call. Please reload your phone immediately.”

Wala na akong load pang missed call. Kaya itinext ko nalamang si Maria.

“Oi, nsan n u?”

“Nsa bhay p me. Hndi me nkapaglaba ng dmit khapon dhil ala ng tubig. ngaun plang me ngla2ba.”

Natapos ang araw. Medyo nakakapagod. Ang lalayo kasi ng mga building namin. Pagdating sa dorm, nagpahing na ako. Mahaba ang tulog ko noong araw na iyon. Siguro sa sobrang pagod.

Miyerkules, September 25, 2002, 9: 23 A.M.

Ngayon ang araw ng paguwi nila lola mula sa U.S. siguradong may pasalubong kaming stateside. Eto rin ang araw na nagpagimbal sa akin.

Alas nueve beintetres ng umaga. Nagising ako sa isang text. Isang number ang nagregister sa cellphone ko nang binuksan ko, si Mama pala.

“ANG KPATID M PTAY N. UMUWI K AGAD. – MAMA”

Parang nawala ako sa sarili ko. Kumikilos ako ngunit hindi nararamdaman ng katawan ko. Hindi ako umiiyak ngunit nakatulala. Naligo ako. Nagayos ng sarili. Nagayos ng gamit at umuwi na. Hindi man lamang sumagi sa isip ko kung nanloloko ba ang taong iyon, o si kung mama ba talaga iyon. Ni hindi ko rin man lamang naisip na magreply sa number na iyon. Basta ang alam ko lang kailangan kong umuwi.

Habang papalapit na ang sinasakyan kong tricycle sa bahay, napansin kong nakalabas ang ilan sa mga gamit namin sa bahay. Bukas ang gate at maraming tao. Hinanap ko agad si mama. Nakita ko siyang umiiyak at may binabasang papel. Nang tiningnan ko, isa pala itong autopsy result. Pina-autopsy nila ang bangkay ni Maria.

“ Ma…anong nangyari?”

“Nasaan ka ba? Hindi ka ba umuwi sa bahay?”

“Umuwi po. Bakit ano po ba ang nangyari kay Maria?

Inabot sa akin ni mama ang autopsy result. Nagulat ako at nanlamig. Ayon sa result labing tatlong-araw nang patay si Maria. Natagpuan siyang patay sa ilalim ng kama. Naaagnas na.

Nanginig ako. Nanlamig. Sino ang nakasama ko sa bahay nuong umuwi ako noong Huwebes? Sino ang nakatabi ko sa pagtulog? Sino ang nagrereply sa mga texts ko kay Maria? Natatakot ako, kinakabahan. Lalo pa ng makita ko ang kapitbahay namin.

“Psst…Tagpi! Labas dito!”

Si Tagpi. Ang asong sinabi ni Mariang nasagasaan at namatay sa kulungan.

…

Hanggang ngayon ay malaking palaisipan parin sa akin ang nangyari kay Maria. Malaki ba ang kahulugan ng sulat na napulot namin sa bus? Sinubukan kong hanapin ang kahulugan ng salitang Lating iyon at ayon sa napag-alaman ko, ganito ang kahulugan noon:

Ang salitang MORITVM (moritum) ay nangangahulugan ng kamatayan, ang SALVTMVS (salutamus) ang nangangahulugang to salute or to give honor, TREVI means life, ang AVE VERSVS CRISTVS (ave versus cristus) means hail the anti-christ, ang REFLEXVM (reflexum) ay nangangahulugang reflection, ang DEXTRVMI LENTENVM (dextrumi lentenum) means there will be a wake (lamay) after thirteen days at ang AVE SATANI (ave satani) ay nangangahulugang hail Satan.

Sa madaling salita, ito ay spell. Ayon sa aking nabasa, ito ay ginagamit ng mga tao upang magpakamatay. Ginagamit rin nila ang spell na ito upang ihain o ihandog ang sarili nila sa demonyo upang magkaroon ng masaganang ani ang kanilang maiiwang pamilya. Sa loob ng labing tatlong araw ay makikita mo ang taong nagbasa nito ngunit ang totoo pala ay ito ay isang repleksyon lamang niya. Matatagpuan nalamang ang katawan niya thirteen days after reading the spell.

Ngunit isa sa ipinagtataka ko ay bakit hindi naman nangyari sa akin iyong nangyari sa kapatid ko? Nasagot rin ang tanong kong iyan. Ayon sa librong “The Latin Mystery” ni Johannes Burnt, mahalaga raw ang paraan ng pagbabasa. Marahil isa sa nagligtas sa akin ay ang kamangmangan ko sa pagbabasa ng wikang Latin...

Bilang na ang mga araw mo!

Bwahaha...

Aba! Aba! Nagbalik ka na!

Hindi naman siguro masama kung magbabalik diba?

Aba't matagal na rin (mga kalahating taon) bago ako magbalik...

Pero bakit nga ba ako nawala?

At bakit ako nagbabalik?

Ano na?

Well, mahabang istorya. At kung ikukukwento ko, ay mahabang kwento. Maraming kasing nangyari. May kaaya-aya, may hindi. May exciting, may nakakapanlumo. Pero mas marami ang hindi magandang pangyayari. Hindi ko ba alam! Umiiwas na nga ako sa kalokohan, pero wala talagang magagawa. Iba talaga kapag gwapo, habulin ng problema. Pero eto pa rin ako, positibo sa lahat ng bagay, masayahin, pogi at gago!

Bwahaha...
Katatawa ko lang ng ilang segundo pero nakakamiss kaagad tumawa e.

Ilang araw na lang at nalalabi, PASKO na! Pero bakit hindi ko ramdam. May nagbabago na nga ba sa takbo ng reyalidad?

Isang GATANG ng PAPURI

One message received:

Another COMMENDATION for ME this day!
Hehehe...

January 20, 2014

May papuri na naman ako dahil mahusay kong pag-intindi sa aking gawain. Pero bakit ganun? MALUNGKOT pa rin ako? Siguro marami lang akong problemang pinagdadaanan, isa na ang PERA. Dito na kasi umiikot ang buhay ko ngayon, trabaho para magkapera, mag-aral para makakuha ng magandang trabaho. Lahat pera! Ibang iba sa mga paniniwal ko noon. Dati hindi ko iniisip ang pera bilang elemento ng problema. Pero ngayon bilang isang working-student natutunan ko ang halaga ng pera, ito ay WALANG HALAGA!

Malungkot ako, OO! Hindi dahil nakukuha ko ang mga papuri mula sa top management ng pinagtratrabahuan ko. Pero kasi... parang KULANG? Hindi ko kasi ito pangkaraniwang natatanggap sa iba lalo na sa aking Pamilya. Iniisip ko kasi ako ang Black Sheep sa Pamilya, dahil puro na lang problema ang idinudulot ko sa kanila. Parang wala na akong nagawang tama kung baga. Pero iniisip ko lang naman yun, kilala ko naman siguro ang sarili ko kung paano ako mag-isip. Katulad ng mga panahon na ito, problema na naman ako. Minsan parang ayoko na mag-aral at magfocus na lang sa pagtratrabaho, pero MALI e. 

"Tulungan mo naman ang sarili mo!"

Alam ko naman, kailangan kong tulungan ang sarili ko, pero may mga bagay at pagkakataon lang talaga na hindi na sakop ng aking kakayanan kaya ako huminihingi ng tulong. Hindi ako UMAASA LANG. Gumagawa din naman ako ng paraan, maraming paraan para matulungan ang sarili ko. SANA iyon ang mapuri sa akin. Hindi ko kailangan ng PERA, walang halaga iyon. Ang kailangan ko, pangunawa, pagdamay sa paghihirap, motibasyon, matibay na sandalan, PAGMAMAHAL. Ito ang mga mahahalagang bagay sa akin. Higit sa PERA. 

Pangangailangan ang pera, pero hindi ito ang problema. Marami akong nakikilalang tao dahil sa matinding pangangailangan at problema. Tumutulong lang ako. Ako pa minsan ang gumagawa ng paraan, kasi alam ko ang pakiramdam ng may problema at may pangangailangan. Hindi lang kasi ang sarili ko ang iniisip ko, kahit mahirap ako at hindi lumaki sa isang marangyang pamilya, natutunan ko ang ugaling makatao. Luma at kakaragkarag na 1100 ang cellphone ko ngayon, simple lang ang pangaraw-araw kong pamumuhay. Hindi sobrang pangakain lang. Alam ko ang hindi para sa akin. 

Kaya naman, kahit isang milyon pagpapapuri pa ang matanggap ko, hindi lalaki ang ulo ko. PRAMIS yan! (Minsan magyayabang ako, pero hanggang dun lang yun. YABANG lang at hindi pagmamalaki o pagmamataas na ikakasira ng pagkatao ng iba.)

Tadah!
First entry ko this year!
Bwahaha...
Salamat sa netbook ng kaboardmate ko at nakapagupdate din!