Babala sa Bagong taon!

Dahil alam kong sawang-sawa na kayo at manhid na ang mga mata nyo sa mga imahen ng mga putol na daliri sanhi ng paputok, heto ang isang mas kahindik-hindik na larawan ng mga naputukan. Magsilbi sana itong BABALA para sa mas ligtas na bagong taon!

Bwahaha...

IpakosaKrus!

Maligayang Bati!

Isang Masaya at Masaganang Pasko nga pala sa mga tagasubaybay ng blog na ito, gayon din ng Mapagpalang pagpasok ng bagong taon. Hiling ko sa inyong lahat ang ikakabuti, ikakalusog, ikakatalino, ikakaswerte, ikakapanalo, ikakawish come true, ikakapromote, ikakapasa sa kung ano mang exam, ikakagalak, ikakalibog, ikakabaliw at ikakayaman ninyo (pabalato na lang). At syempre sa mga mamamatay nitong taong 2013, advance Happy Condolence na lang...
Sana ay patuloy tayong magbasa at paunlarin ang sarili gamit ang Filipino at pagiging Pilipino bilang sandata sa mapaniil na mundo...
Bwahaha...
~IpakosaKrus!

Miliminas: Taong 0069

 (Sanaysay / Hiligaynon)

Salin ni Ruby V. Gamboa-Alcantara mula sa

“Miliminas : Tuig 0069” ni Nilo Par. Pamonag

Miliminas, ito ang pangkat ng mga pulo na matatagpuan sa kalagitnaan ng Dagat Pasipiko bago pa nagkaroon ng malaking pagbaha. Ang pangkat na ito ng mga pulo ay binubuo ng higit sa pitong libo at dalawang daang mga pulo.

Ang Miliminas, ito ang tawag sa mga mamamayan ng nasabing kapuluan, ay katulad rin natin ang mga balat at hitsura. Ang kanilang pananalita ay tulad rin sa atin. Ngunit dahilan sa nahuhuli sila sa sibilisasyon may mga pag-uugali sila at pagsasalita na kabila rin sa atin.

Mik ang tawag sa kanilang pera. At ang tawag nila sa isang taong mayroong isang milyon na mik, o sobra pa, ay mikinaryo. Sa pagbibihis, malaki ang pagkakaiba natin sa kanila. Ang kanilang tawag sa pormal na damit para sa mga babae ay ang katumbas sa atin ngayon ng bathing suitat kamiseta at korto para naman sa mga lalaki.

Para mapangalagaan ang kanilang moralidad sa pagbibihis, may batas silang ipinapatupad na hulihin ang sinumang magdaramit ng mahaba pa sa mini-skirt at micro-mini-skirt.

Ang upuan sa kanilang mga sasakyan ay nilalagyan ng kiluhan upang masukat ang timbang ng mga pasahero dahil ito ang pagbabatayan ng kanilang pamasahe. Ito ang tinatawag ng kanilang Public Diservice Commission na equality before the kilo.

Tungkol naman sa pamamalakad ng trapiko ay may ordinansa sila na nagpaparusa sa mabagal magpatakbo. Ang kasalanan ng mabagal magpatakbo ay tinatawag na not overspeeding.

Mayroon din silang serbisyo sa tubig na tinatawag nanawasdak. Ang ahensyang ito ay may tatlong uri ng tubo. Ang una ay nilalabasan ng malinis na tubig; ang ikalawa ay nilalabasan ng maruming tubig; at ang ikatlo, walang tubig kundi hangin lamang. Nakapagtataka? Ito ang pag-uuri ng quatwasdak *, ang gripo na may malinis na tubig ay mahal ang bayad, para sa mayaman lamang; ang may maruming tubig, para sa lahat ng marunong magtrabaho o kung mayaman naman, gustong magtrabaho; at ang pangatlo, para sa mga mahirap at ito ay walang bayad.

Mayroon ding nagmomonopolyo ng koryente. Ito ang Patay Electric Company. Tatlo rin ang ang uri ng serbisyo nito sa publiko. Ito anglight service, brown out service at black out service. Ang light service ay magbibigay ng ilaw sa araw at gabi. Ang brown out service ay nagbibigay ng ilaw kung hindi mo kailangan at mawawala kung kailangan mo ng ilaw sa pagkain ng hapunan at pagbabasa kung gabi. Kung gusto mo lang ng pangdekorasyon, ang dapat mong ipakabit ay iyong black out service.

Ang mga sidewalk sa kanilang lungsod ay higit na malalapad kaysa sa atin. Bakit nga ba? Ang dahilan ay sapagkat ang mga bazaar ang umuukupa ng mga sidewalk at ang mga nagtitinda ng sigarilyo at kung anu-ano ang siyang umuukupa ng mga kuwartu-kuwarto na kung sa atin ngayon ng mga bazaar sa mga bazaar. At sabihin pa, ang mga may-ari ng mgabazaar ang hinuhuli ng mga pulis sa kanilang pagtitinda sa mga sidewalk.

Ang mga opisyal sa bansa na tumaba habang sila ay nasa serbisyo ay pinapatawan ng sala o akusasyon sa kanilang mga resolution,genuine na mga batas, at iba pa.

Upang mapagkatiwalaan ang mga mataas na opisyal ng bansa, itinatag ang anti-genuine commission para sa paghuli ng mga nagpaparami ng pag-aari o tumatanggap ng mga lagay na genuine, tulad nggenuine na resolutions, genuine na pera, genuine na batas, at iba pa.

Ang pinakamalaking tindahan ay tinatawag na super blackmarket. May pintura itong itim. Dito ipinagbibili ang mga bagay na ngayon ay ipinagbabawal tulad ng blusil na sigarilyo, apyan, mga bagay na ninakaw, at mga ipinagbibiling pekeng bagay. Ang mga genuine na bagay ay ipinagbibili nang patago at tigkakaunti lamang dahil lagging hinuhuli ng mga alagad ng katiwalian ang nagbebenta ng mga ito at kinukumpiska pa ang kanilang mga paninda. Katiwalian ang tawag nila sa kanilang batas, at ang nagpapatupad nito ay tinatawag nilang alagad ng katiwalian.

Ang mga baril ng mga alagad ng katiwalian ay paltik. Dahil sa ang nag-aari ng lisensyadong baril ay hinuhuli at pinapatawan ng salangillegal possession of genuine firearm.

Sa panahong ito ay uso rin ang kickback na kaunti lang ang ikinaiba sa ating tinatawag na kickback ngayon. Ang mga buwaya ng bansa (ito ang tawag sa mga mataas na opisyal sa pamahalaan) ay sinisipa sa likod para sa bawat gatas o milk na tanggaping suhol sa kanyang mga transaksyon. Ang mga buwaya ng bansa ay tumitigil sa pagpapasipa kapag makapal na ang kanilang likod dahil ito ang magiging isang batayan sa pagpili ng isang outstanding buwaya of the year.

Dalawang klase ng batas ang ipinalabas ng kanilang batasan na tinatawag na Circus of Miliminas. Ang isang batas ay para sa mga mayaman at ang isa ay para sa mahirap.

Ang mga alagad ng bansa ay maliit lang ang sweldo pero malaki naman ang kanilang maaaring gastusing representasyon.

Ang mga mamamayan ng Miliminas ay masyadong relihiyoso. Tatlo ang paborito nilang mga santo – ang mik (ang pera mismo), angbuwaya, at si Santasa, isang taong may sungay at buntot katulad ng tinatawag natin ngayong satanas. Ang pinakamalaking kasalanang magagawa ay ang hindi pagpatay, hindi pagtataksil sa asawa at hindi pag-angkin sa yaman ng iba, pagkaawa sa mga mahirap at hindi pagbibigay ng ano mang hingin sa kanila ng mga buwaya ng bansa.

Ang mga malaking transaksyon ng pamahalaan ay pinagkakasunduan sa ilalim ng puno, at tinatawag nila itong shady transactions. Ang iba naman ay binubuo sa ilalim ng mga mesa ng mga opisyal na pamahalaan. Dahil dito ang mga mesa ay matataas para hindi mauntog ang ulo ng mga opisyal kapag sumusuot sila sa ilalim nito.

Ang mga hues de pas natin ngayon ay tinatawag nila na hues depaupas. Parang nakakatawa, ano? Pero iyan ang katotohanan. At isa pang nakakataka, ang ginuguwardyahan ay ang mga walang kasalanan. Bakit ganoon ang pamamalakad ng hustisya rito? Iyan ang batas. At ang balak ay mapili ng hues de paupas kung sinu-sino sa mga mamamayan ang palaaway at eskandaloso at sino ang mababait. Pagkatapos ng bista at bumaba na ang hatol, ibinibilanggo ang mga walang sala upang ihiwalay sa maraming mga nakalalayang masasamang tao. Sabihin pa, malalaki ang bilangguan dito at kumpleto sa mga kasangkapan kaysa sa labas. Ang lahat ng bilanggo ay tinatawag na VIP (Very Important Prisoner).

Kung tungkol sa sistema ng pagpili ng mga opisyal, ibang-iba sa atin. Simula pa ng kampanya magkakaharap ng entablado ng magkakakalaban sa pulitika. Nagbabatuhan ng putik. Sa atin ngayon angmudslinging ay pasaring lamang sa mga talumpati samantalang sa kanila ay talagang ginagawa. Ang bawat kandidato ay dapat magsinungaling, magmura, mambato ng putik sa kalaban, mangako ng mga hindi matutupad, dahil kung hindi niya ito gagawin ay pawawalan ng bisa ang kanyang kandidatura ng Komisyon ng Kalokohan, ang ahensya na namamahala sa eleksyon. Sa araw ay namimili rin ang tao ng iboboto kahit na ang isinusulat sa balota ay hindi na nila pinag-iisipan. Ang iniisip nila ay ang naipon na bala ng mga kandidato, at mga napatay ng kanilang mga kampon, at may pinakamaraming pera. Ang kanilang ibinoto ay tinatawag na ibinoto sa bala at hindi ibinoto sa balota.

Ang mga pulitiko at ang kanilang mga kampon ay hindi natatakot mapatay at pumatay sa panahon ng kampanya at eleksyon dahilan sa kanilang paniniwalang ito ang magdadala sa kanilang kaluluwa sa impyerno kung saan mabubuhay sila nang maligaya kasama siSantasa, ang kanilang paboritong santo.

Ang eleksyon ay tuwing ikalawang taon. Kung gayon ay masasabi natin na madaling maubos ang mga mamamayan rito kung madali ang patayan sa panahon ng eleksyon. Subalit nababawi rin ito ng imbensyon ng isang bantog na baliw (ito ang tawag nila sa kanilang mga henyo) na nakabuo ng isang tableta na kung iinumin ng mag-asawa ay magkakaanak ang babae ng tinatawag na instant baby, na ipinagbubuntis sa loob lamang ng dalawampu’t apat na oras.

Napakadali ng pagpapalit-palit ng kapangyarihan sa Miliminas. Patuloy din ang pag-iral ng mga bayang kontento na sa klase ng pamamalakad dito na sa ngayong panahon ay masasabing kabaligtaran ng mga pangyayari. Ipinagmamalaki pa ng mga mataas ang katungkulan sa pamahalaan ang pagsasamantala sa kabuhayan ng mga mamamayan. Ang bagong Milimino, ang mga bayaning gumagala sa kapuluan, sila ang magigitng na tumanggap ng mga papuri na maririnig mo sa bibig ng nakaraang administrasyon. At sino ang kanilang pinatutungkulan? Ang pinatutungkulan nila ng mga papuri ay ang mga ismagler, mga namomorsiyento, mga kickback artist, mga mayaman na nang-aapi sa mga mahirap, mga nang-aagaw ng lupa ng may lupa, mga alagad ng katiwalian na nang-aabuso sa mga mamamayan, mga hues de paupas at mga pislak (piskal) na hindi tumitingin sa kislap ng espada ng katarungan, at timbangan ng katotohanan kundi tumitingin sa kalansing ng pilak at timbangan ng malalakas at maykapangyarihan, mga walang ginagawa sa bayan kundi aksayahin ang kaban ng bansa na sa halip na gamitin ang kanilang katungkulan sa pagsisilbi sa publiko ay ginagamit pa ito sa pangangamkam ng yaman.

Ang ilan sa mga alagad ng bayan na sa ngayon ay masasabi nating gumagawa ng mabuti ay nagtatago, nahihiya dahil pinagtatawanan sila ng kanilang mga kasamahan. Hindi lang iyan, kinukutya pa sila, at kung mahuli ng kanilang hepe, ay kinagagalitan pa at inaalis sa trabaho.

May ilang kabataan na malawak ang pag-iisip na tumawag ng isang pulong kung saan ipinaliwanag nila ang kaibhan ng pamamahala na kanilang isinasagawa. Ang kanilang prinsipyo ay humihingi ng isang klase ng pag-uugnayan ng mga namamahala at pinamamahalaan. Noong simula ay tinatawanan lamang sila ng mga pinuno. Ngunit nang lumaon ay dumami na ang dumadalo sa kanilang pulong, bukod pa sa mga mahirap. Ipinagbawal ng pamahalaan ang pagdaraos ng pulong ng grupong ito ng mga kabataan na tinawag nilang dungis ng lipunan.

Ang simpatiya ng mga mahirap ay nakuha ng mga kabataan. At ang pagbabawal sa kalayaan ng mga ito, at nang lumaon ay pagpatay ng ilan sa kanila ang naging dahilan ng pagkagalit ng mga mayaman at ng mga may katungkulan. Sumiklab ang isang rebolusyon na lumaganap sa buong kapauluan ng Miliminas.

Bilang parusa sa kanila ng kanilang diyos na si Santasa, dumating ang isang malaking baha, nagkaroon ng malakas na paglindol hanggang sa pumutok ang isang malaking bulkan sa kailaliman ng dagat sa gitna ng kapuluan na siyang naging dahilan ng paglalaho ng Miliminas sa sanlibutan.

Hay...

Ang sarap talaga balik-balikan ang mga paborito kong likhang literatura. Tunay ngang SALAMIN ng ating lipunan at makabuluhang anyo ng ating kamangmangan. SALAMAT dito Sir!

Ipako ka sa Krus!

Kophayan

       Nakakabasag na katahimikan…

       Lahat kami…

    Kaming mga estudyante… ay parang mga locker na pininid sa isang buong sembreak. Walang imik. Walang ingay. Walang kalampag. Dumating na SIYA, teacher namin, unang major exam. Major exam galing sa teacher na ayaw namin. Makikita mo ang kanyang mukhang parang ulan na maitim pa sa kalangitan. Aabangan mo ang bawat kulog at kidlat na mula sa kanya ay lalabas. Inilapag ng teacher ko ang gamit niya sa ibabaw ng lamesa sa harap. Kinuha ang kanyang eraser sa kanyang kulay pink na bag at binura ang malaking “I love you sir” sa harap ng blackboard. Maaninag mo na bahagyang tumaas ang kanyang kilay. Nagkatinginan na lang kami ng mga klasmeyt ko. May ibang napangiwi, ngiting nakakakiliti. May ibang seryoso, sinenyas ang kamay na nagsasabing LAGOT KAYO.

     Nanatiling parang mga pipi ang buong klase. Maririnig mo ang bawat paghinga ng bawat isa. May pigil, may bagot, may excited.

     "You have one and a half hour to answer the questions. Superimpositions, erasures nor markings are allowed in your examination. Otherwise, it is considered incorrect. Get one and pass!"

        Sabi niya habang bahagyang nakayuko ang kanyang ulo para makita kami dahil hinahabol niya ang napakakapal niyang salamin na hinihila ng lupa. Marahil ng impyerno. Ipinasa na ang papel, ang iba’y kinakabahan, ang iba’y pawisang ipinasa ang papel, iba’y mali ang pinagpasahan, nagmamadali, masyadong mabagal.

       “CHEATING is NOT ALLOWED “

Isang mariing boses ang narinig namin. Isang katagang paulit-ulit na naming narinig, mula elementary hanggang hayskul. Nakakasawa.

     "You may now begin."

    Para kaming mga robot at sabay-sabay na yumuko at isa-isang kinuha at hinayaang lawayan ng tinta ang aming mga papel. Iba-ibang posisyon, iba-ibang yuko, iba’y nakatingin sa kisame na parang may inaasahang sagot mula sa kalangitan o guguhit sa sementong naaninagan ng mga ilaw. Umiikot si Ma'am, parang ahas na handang tumuklaw basta may kumibot at gumalaw. Lahat ay parang mga batang takot na takot sa halimaw na sa gabi’y nanakot sa ilalim ng kanilang kama sa pagtulog, nakatalukbong.

       “Tok, tok, tok!!! Maam, pinapatawag ho kayo sa office ng Dean. Ako na ho muna daw ang magbabantay."

     Dinig namin sa isang pamilyar na boses mula sa bukana ng kwarto. Sabay-sabay na inangat ang ulo.

       Si sir!! Ang taong paborito ng mga estudyante. Ang taong tinutukoy sa nakasulat na I LOVE YOU sa pisara.

           Siya ang magbabantay? Siya na?

     "Aalis muna ako. Si Sir niyo ang magbabantay. I expect you to behave yourselves. Intiende?"

         Lahat ng mga nakakunot noo ay bumanat, sabay ang pagsilip ng mga munting ngipin sa bintana ng labi.

        “Nakakatuwa si sir ang magbabantay “  bulong ng isa.

        “Inspired na ako “- habol nung isa.

        Hagikgikan ang mga estudyante - parang mga paniking tuwang-tuwa na lumubog na ang araw. Umupo si sir…

         “Tuloy niyo na ang exam niyo"

        Sabi niya habang umaalis ang tinuring naming diyablo. At isang anghel para sa amin ang nagbabantay. Tahimik ang lahat. Hindi alam ang gagawin. Pero ang iba’y nakahanap ng pagkakataon. Eto na! Ang mga lalake sa likod, ang samahang puro semi-kalbo. Parang mga fishballs na nagkakagulo sa kalan kahit na nasa gitna ng kumukulong mantika.

        "Anong number 38?" isang bulong.

        "A ba or C?" sabi ng isa.

        "Anong formula?" tuloy ng isa.

        "Oo."

        "C-C-B-D-A."

     Parang nasa gitna ako ng subastahan. Ang mga kaklase ko parang mga bubuyog na nagaagawan ng nektar ng pagkakataon. Ang iba’y may pinapasa, papel, maliit at medyo lukot-lukot. Kodigo o on the spot na ginawa? ayaw ko nang alamin basta ang alam ko, isang pandaraya. Ang crush kong classmate nagtatanong sa basketball player naming classmate. Nakakaturn-off. Ngunit nagulat ako ng may sumipa sa aking upuan. Bahagya akong nagulat.

        "Number 45 tol?"

        Ha? hindi ko maintindihan. Hindi ba sila nag-aral? Bakit kailangan nilang gawin to? Parang di ko alam ang gagawin ko kung sasagutin ko ang tanong ng kamag-aral ko. Para akong silab na binuhusan ng yelo. Natutunaw. Natatakot. Para akong batang naghahanap ng pagsusumbungan dahil may nang-aaway. Napaikot ang aking ulo at parang nakita ko ang buong kwarto sa isang tinginan. Isang pikit lang. Ang mga grupong matatalino buong higpit nilang tinatakpan ang mga papel nilang parang paninda sa palengke na tinataboy ang mga langaw na nagnanais na dumapo. Ang mga langaw naman ang mga nagkokopyahan, akmang naghihintay ng mumo kahit na sa ilalim ng lamesa.

             Ano ang gagawin ko? Hindi ba nila na ang mga mata ng mga anghel na itinuring nila, si SIR ay nakamasid lang sa kanila. Nakangiting mga matang parang hindi alam sumimangot. Inaabuso ba namin siya o sadyang hinahayaan niya lang kami? Kinukonsinte o sinusulat niya na ang mga nagkokpyahan parang nung elementary kami at isusumbong sa teacher namin? Nakapagtataka. Tuloy pa rin ako sa pagsagot ko sa mga tanong…

            Alam ko ang mga sagot…

            Nag-aral ako. Alam ko mataas ang makukuha ko.

            SHHHHHH...

          Isang sutsot ni sir. Nagbabala na siya. Lumalakas na kasi ang kaninang bulungan. May mga umubo-ubo, may sumisingot. Nalalaglag na calculator at ballpen. Meron ding mga nakatagong mga salita. Bakit kultura na to na hindi mabura sa pagiging estudyante. Marahil sa pagiging tao. Bakit hindi natin maalis ang mandaya, ang manlamang, ang magkamali? Sadya ba o kailangan lang ng pagkakataon? Basta ako nag-aral… Kaya kong sagutan ang lahat ng tao.

           Number 88 na ako…

           Sigurado papasa na ako.

           89…90…91…92….93…

     Hindi ko to nabasa?! Hindi ko inaral…Nakatulog ako…Hindi ko to napaxerox…Nakalimutan ko to i-note…absent ba ako nito? Hindi to tinuro ni Ma’am!

Ang daming dahilan ang pumapasok sa aking isipian kung bakit hindi ko mabilugan ang mga letra sa sagutang papel ko. Anong gagawin ko. Namumutla ako.Mataas dapat ang makuha ko kasi nagaral ako, marunong ako, matalino ako! Napaka-grade conscious ko. Kailangang mataas ang makuha ko. Pero sayad na ang utak ko. Piga na at wala nang katas na lumalabas kahit anong pilit kong piga. Magtatanong ba ako sa katabi ko? Mangongopya? sisirain ko ba ang prinsipyo ko? ayoko! Lumakas ang tibok ng puso ko.

           "10 minutes more" sabi ni sir.

           Para akong tinaningan ng buhay. Nang biglang...

        "Letter C. Yan yung tinuro ni Ma’am." Boses na parang nagbigay liwanag sa daan kong napakadilim.

           Boses ng katabi ko. Katabi kong tinuring kong mahina. Bobo. Tama siya at yun lang ang kailangan ko para maalala lahat. Napakadali ng mga tanong. Naalala ko. Walang nag-aatubiling dumura ang aking mga pluma sa papel at napakabilis kong nasagutan ang aking papel. Pero naisip ko isa na ako sa kanila. Nangopya, nandaya.

           Ganun ba?

           Ganun nga… Tol, number 75 naman, tanong niya.

          Parang walang pag-aatubili kong sinagot.

          "C tol. C!?"

          Napangiti siya. Samantalang ako, gulat sa nangyari. Pero ang gaan ng pakiramdam. Eto nga siguro ang totoong pagiging estudyante. Napatingin ako sa teacher namin. Ngumiti lang siya. Parang napahiya ako. Namula. Pero taas-noo ko tong haharapin. Minsan man sa buhay ko naramdaman ko na eto nga talaga ang buhay-estudyante, paglalakbay bilang isang ESTUDYNTE. Hindi ko alam kung eto ba ay pakikisama, pang-aabuso, pagkakasala, pagiging mapagbigay, pagbibigay ng karunungan, paghahambog, pagpapakababa, pagiging isa sa kanila, pagiging tao.

        Ipinasa ko na ang aking papel. Tinignan kung lahat ng mga numero ay may kanya-kanyang sagot. Lahat may sagot. Oo, kasi matalino ako. Matalino rin sa ibat-ibang paraan. Matalino ngunit isa pa ring estudyante. May pusong estudyante. May gawaing estudyante. Hindi ito marahil ang una at huli. May darating pa. Kasi eto ang buhay estudyante... Parte nito ang buhay KOPYAHAN.

Opisyal na lahok para sa 2012 Saranggola Blog Awards. www.saranggolablogawards.com/

Ako si Midan, laking Olongapo

    Ako si Midan Baluyut (Pen Name), laking Barretto, Olongapo. Taga Jasmin Street ako, doon kung saan ako nagkaisip, natututong magloko, mangloko, mang-away, makipagsuntukan, at minsan magpahabol ng walis tambo kay Ate Alice para patulugin. Sa lugar na ito umikot ang mundo ko, kung saan natutunan ko ang maraming bagay.

    Nakakalungkot na nga lang isipin dahil sa pagtakbo ng oras ay sya namang mabilis na pagpapabago nito. Lahat umaayon sa pangangailangan ng tao. Gayun pa man hindi nag-iiba ang pagtingin ko sa kinalakihang lugar ko. Parte kasi ito ng buhay ko, parte ng aking paglalakbay.

Pebrero 19, 1994 ng ipinanganak ang kyut na si ako. Sabi ng mama ko, sa papag lang daw ako ipinanganak, at ang masakit pa sa COKE daw ako ipinaglihi. Doon kami nakatira sa Jasmin St., mas kilala sa katawagang Rich Village, (Hindi kami mayaman, mula kasi ng ipinangak ako ay doon na talaga kami nakatira). Ang dahilan nito ay marami kasing mga kapit-bahay namin ang nakapangasawa ng Kano (AmeriKano), nagpapalahi. Doon kami sa may Gate na green, sa kilalang bentahan ng cube ice ni Kuya Darwin. Matatagpuan ito bandang dulo, papasok ng Columban College. Hindi namin gate yun, wala naman talaga kaming gate, nakikigate lang kami dahil sa looban nito ay marami pang pamilyang nakatira, at isa kami doon.

    Masaya sa lugar namin dahil sa mga taong nagbigay buhay sa aking pagkatao. May iba’t ibang karakter man ay makikita mong malaki ang parte nito sa pag-unlad ng aming lugar. Natatandaan ko ang kapit bahay naming si Mang Islaw, na kapag nakikita mo ay required kang makipag check, yung pagbabangga ng kaliwang hinlalaki. Pangongongolekta ng kaning-baboy ang gawain niya upang ipakain sa mga alaga niya. Isa din si Manang Ester na palagi naming hinihingian ng talbos ng kamote at ang asawa niyang si Tsong Domeng. Parehas silang mabait, Oo, kasi nakikita naman ito sa mga gawa nila. Yun nga lang ay parehas na din sila kinuha ng may kapal. Sila ang mga taong nagpatingkad sa istorya ng inyong bida, at iyon ay AKO.

    At katulad nga ng isang teleserye, ay may mga taong kontrbida. Ayoko silang pangalanan, pero bigyan natin sila ng initial ayon sa mga ugali nila. Sa Jasmin, meron kaming tinatawag na Gossip Thunders, ito yung mga matatanda na walang ibang magandang gawain kundi ang pag-usapan ang mga taong wala namang kinalaman sa buhay nila. Sila ang minsang pinagmumulan ng away at kontrebersyal na haka-haka sa aming lugar. Mantakin mong pati size nung kano sa amin, Alam! Meron ding Halakazams, yung pamilyang mahilig kaming sisihin dahil sa maingay nilang aso. Mahilig din kasi kaming magover da bakod sa kanila para akyatin ang puno ng bayabas sa bakuran nila ng palihim. Ang Tangna Family naman, ay yung masungit na pamilya na hindi nagpapakaroling tuwing pasko. Sila na siguro ang pamilyang pinakaKJ sa amin, hindi kumpleto ang araw nila kapag hindi nagsusungit. Wala silang kasiyahan, walang close na kapit bahay, lalo na nang binakuran nila ang lagusan ng baha sa kanila at ang resulta, ninaha ng husto ang aming lugar. Mayroon ding kaming tinatawag na Stardoms, sila yung mga EPAL na mayayaman sa amin. Porket kasi nakapangasawa ng kano, ang iba ay sige na lang sa pagsusuot ng ginto sa katawan, kahit na hindi bagay. Medyo OA sila, lalo na't pilit mag-english at madaldal. Maiinis ka na lang sa kanilang kayabanagan. Marami pa sana e, pero hindi na lang sasabihin ang iba. Baka kasi sugurin ang bahay namin at batuhin o sunugin ang bahay namin at pagbintangan akong mangkukulam.

   At siyempre, bilang bata sa aming lugar, marami ding kaming teoryang pangkabaliwan, mga kababalaghang imbento ng aming kamangmangan.

    Tulad na lamang ng bahay binansagan naming “Bahay ni Lola.” Madalas kasi kaming makakita ng liwanag sa loob nito kahit na dalwang lingo na ditong walang nakatira. Pagmamay-ari itong ng pamilyang Fajardo, na ipinipilit kong Ninong ko para bigyan ako ng Tsokoleyt tuwing pasko. May tinatawag din kaming Wawang, kung saan isang baliw na gumagala sa aming bayan na nangunguha daw ng lamang-loob.

    Naalala ko din noong naglalaro kami sa kalsada. Maraming laro, iba-iba depende sa trip namin. Mayroong tumbang-preso, text (maliliit na baraha na may mukha ng paborito naming cartoon), taching runner (habulan tapos may base), patintero, Jolens, at langit-lupa. Biyernes ang paborito naming araw dahil sa kinabukasan nito ay walang pasok. Buong araw kami maglalaro dahil pagkatapos nito ay sama-sama kaming tatambay sa tindahan ni Manang Auring, para bumili ng paborito naming Fruit Juice, yung Guyabano flavor na lasang suka. Kahit na nanllilimahid kami sa dumi at amoy-araw dahil sa paglalaro. Unahan ito, at ang kakaibang trip pa namin noon ay magpunasan ng pawis. Minsan nga nalalasahan ko ang sariling pawis, ang ALAT!

    Iba naman ang gawain namin kapag sumasapit ang panahon ng tag-ulan. Tuwing umaga at masungit ang lagay ng panahon, ay may iisang lugar kung saan kami magkikita-kita, sa gate ni Manang Neneng, katapat lang ng gate namin na Green. Dito ay magkakasundo kaming magligo sa ulan, kahit na ang iba sa amin ay tumakas lang sa kani-kanilang nanay. Habang naliligo ay siya namang paglalaro namin sa tubig-ulan dala ng baha na nanggagaling sa bundok. Minsan, gagawa kami ng bangka at papaanudin sa maputik na daanan. Paunahan ito, at ang matalo magpapapitik ng isang daang beses. Naghahanap din kami ng mga straw upang gawing tunnel. Kung paano ito ay: Una, mag-iipon ng putik upang iharang sa pagdaloy ng tubig-baha, kasabay nito ay ipapasok ang straw sa gitnang bahagi ng putik, at ang straw ang magsisilbing daluyan ng tubig. Isa itong masayang gawain dahil sa nahahasa ang aming kaalaman sa pagreresolba ng pangunahing problema ng bansa, ang baha, kahit na sa paunti-unitng paraan. Simula bata kasi ay pangarap ko nang maging isang Inhenyero. Pagandahan kami ng gawa, at siyempre bilang isang bata ay paunahan din makasira ng pinaghirapang gawin ng kalaro. Sa gitna ng galit ng ulan, ay siya naman masayang pagtatampisaw ng mga mistulang bata sa katauhan. Bawat pangyayari, bawat kaganapan, sinusulit namin. Ang bawat araw, bawat sandali na walang iniisip na problema sa buhay. Nakatingala lang kaming nangangarap.

    Nagsimulang magbago ang lahat nang tumuntong ako ng hayskul. Isang kakaibang paglalakbay ang nagpabilis ng aking kamalayan, gayon din ng aking lugar. Sa panahong iyon na kasi nagsimulang umusbong ang mga kompyuter shop sa aming lugar. At ang mga kalaro ko na dating laman ng lansangan, ay may kani-kanila nang pinagkakaabalahan. Wala na sila lahat, sa lugar na pagkikitaan, sa lugar kung saan nagsimula kami bilang bata. Iniwan na nila ang kabataan kapalit ng mapangsiil ng teknolohiya, at hindi nga nagtagal ay tuluyan ng nawala ang lahat...

    Mula Olongapo ay naglakbay ako papuntang Maynila, para makipagsapalaran. At kakaibang mukha ng lipunan ang aking nadatnan. Hindi siya tulad sa lugar kung saan ako nagsimula. Bagong tao, bagong mundo ng buhay. Ang paniniwala sa Olongapo, ang Kamaynilaan ang sentro ng pag-unlad ng bansa dahil halos lahat ng pamunuang opisina ng gobyerno ay nandirito. Isa pa’t ito ang laman lahat ng balita araw-araw. At ang maipag-patuloy ang pag-aaral dito ay isang napakalaking karangalan

    Ngunit hindi ito sa mga ideyal na iniisip ko dahil hindi tulad sa Olongapo ay mas maraming kapuna-puna. Kapansin-pansin kasi ang kahirapan at dumi ng kapaligiran. Dahil dito nagbago ng tuluyan ang tingin ko sa Maynila. Naisip ko tuloy, mas maganda pa rin pala sa Olongapo. Doon, makikita mong malinis, organisado, mababait ang tao, at higit sa lahat nagtutulungan. Kabaligtaran dito, masikip, gahaman, mandaraya, at mapaniil ang mga tao. Nagkataon pa nga na muntik na akong masaksak, mapatay…

    Minsan gusto ko nang umuwi, bumalik sa lugar ko, yung bayan ko, yung buhay ko. Nangungulila ako sa lansangang puno ng kasamaan. Ngunit kailangan matuto, kailangan makibagay, kailangang makipagsapalaran, Yun naman ang ipinunta ko dito, alamin ang tunay buhay, maglakbay. Kahit gaano kahirap, kailangan tanggapin.

    Ang mga tao, lugar, alaala, ipis, kuto, walis, tigyawat, at higit sa lahat, karanasan. Ito ang nakaloob sa aking masaganang paglalakbay. Sila ang mga bagay na nagpapatingkad sa aking pag-unlad. Inspirasyon sa likod ng aking paghihirap.

Hindi ako nagkamali, MASAYA talaga sa Olongapo. Kaya tara na, bisitahin at paunlarin!

Lahok para sa Saranggola Blog Awards 2012, www.saranggolablogawards.com

IpakosaKrus Essay Competition

 GET ONE WHOLE yellow paper and answer the following! NOW!

Kung si Corazon ang unang aswang, pang ilan ka? Illustrate the family tree.

If you were an animal, bakit ka baboy? Patunayan sa pamamagitan ng Venn Diagram.

Kung walang nilikha ang Diyos na panget, sinung lumikha sayo? Defend yourself.

Sinong kumagat sa apple logo ng Mac? Iexplain bakit hindi niya inubos.

Pagmasdan ang mga litrato ni Belo. Bakit lagi siyang nakanganga?

Masasabi mo bang fair ang Ms. Universe kung lahat ng contestants at judges ay galing sa Earth?

Sino ang magulang ni Dora at anong oras ang curfew niya?

Sa palagay mo, dumadaan ba si Charice sa identity crisis? Patunayan gamit ang pagbabago sa buhok nya.

Bakit kahit matindi na ang global warming ay hindi ka pa rin nagiging hot? Explain yourself.

Ano ang paboritong season mo ng Daisy Siete at bakit? Ibigay ang buod.

Using the Mohs Scale of Hardness, gaano katigas si Basha?

Paano mo tuturuan si Sadakong mag-whip ng hair back and forth? Show illustration.

Sa iyong pananaw, matatapos kaya ang palabas na Walang Hanggan?

Ang Maroon 5 ba ay galing UP? Patunayan ang sagot gamit ang kanilang mga kanta.

Kung nag evolve ang tao from ape to man. At what point ka nagpaiwan?

Bukod sa mukha mo, ano pang problema mo?

Ano ang mas malaki bagpack ni Dora? O bulsa ni Doraemon? Justify your answer.

Pareho ba ng direction ang One Direction at ang tuwid na daan ni Noynoy?

Kung banned ang PLASTIC, bakit hindi ka pa nagtatago?

Using your Monggol #2 pencil, illustrate the 50 shades of gray. No erasures please.

Bakit ka namin ipapanalo? Magmakaawa.

Kung mamamatay ka na bukas, Bakit hindi nalang ngayon? Elaborate your answer. Wrong spelling, wrong.

Kung bibigyan ka ng pagkakataong baguhin ang isang parte ng mukha mo, bakit hindi nalang lahat?

Ilang beses tinadjakan ni Tulfo si Claudine? Compute the range using quadratic formula.

Convert Instagram to Kilogram

Gaano ka-itim ang kili-kili mo? Explain using Fifty Shades of Grey.

Bakit ang LANDI mo? No need to explain. Pass your papers forward!

Ano ang hindi mo alam sa akin

Oo nga, ano nga ba ang alam mo sa akin?

At ganon din ang tanong ko sa iyo, ano ang alam ko sa iyo at anong PAKIELAM ko sa buhay mo?!

Kung sasagutin ko iyan, marami, totoo! Aabutin tayo ng syam-syam at malaki ang babayaran mo sa computer shop (kung nagrerent ka lang)... Madami kasi sya, as in! Parang nobela na puno ng mga sikreto, misteryo, at higit sa lahat MAHIKA. Kakaiba na kasi ang panahon ngayon, ngayon pa't lulong ang kabataan sa Social Media, yung media para sa mga sosyal? Hindi ko alam kung nakikiuso, nakikitechie, nakikibagay, nakikipaglandian, puro nakiki! Kaya nga kung tatanungin kita, ANO PA ANG HINDI MO ALAM SA KANILA?

Sa paglaganap ng teknolohiya sa mundo, ay kabi-kabila na ang trip ng mga tao. Lahat na inilalagay sa INTERNET, kahit mga personal na bagay na makakasira sa iyo tulad na balat sa pisngi mo at nunal sa maselang bahagi ng katawan mo. Ang masaklap, may picture pa. Oo, minsan nakakabuti, pero kadalasan nakakasama. Ganito kasi ang papel ng social media sa kaisipan ng maraming kabataan, puro kasamaan (at KALIBUGAN, aminin!). Hindi na kasi nagiging maganda ang resulta nito lalo na't lumalala pa ng husto ang gamit nito. Sa isang Estudyante, ang internet ay ay malaking tulong para sa aralin (kahit na pagfafacebook lang ang inaatupag, kaysa sa assignment na nag-aantay lang sa kabilang tab). Sa mga businessman, para mapalaganap ang negosyo (yung iba panloloko lang), gayon din sa mga media kung saan mabilis na naipaparating ang impormasyon sa madalang tao (na kahit minsan hindi totoo).

Hindi na talaga maganda, yan ang sabi ng karamihan. Dahil nga sa dumadaming bilang ng mga krimen at kaguluhan na nilalamn nito. May mga nababalitang napapatay (lalo na sa indie films na bumabastos umano sa relihiyo ng Muslim), mayroon din nabubutis, nagkakaasawa ng maaga, napapahiya, nagagalit at ang laganap nabubully na malapit sa salitang harassment. Mantakin mo ba naman kasi, halos lahat na lang ng detalye tungkol sa iyo ay ipinagkatiwala na sa INTERNET, halos LAHAT. Kaya nga hindi mo makakailang, kilala na kita nung una pa. STLAKER!

Ang internet din ang source ng galit at muhi. Nag-aaway dahil sa ulam na menudo, nagkakasakitan dahil pangingielam (pati pagpasok sa banyo, iniistatus sa fb), nagbabastusan dahil parehas na insecure sa isa’t isa, nagpapayabangan, lahat nagpaparinigan! Malala na nga talaga! Ang galit pa naman ang pinagmumulan ng patayan…

Ito ang nga din siguro ang malaking dahilan para mabilis aprubahan ang BATAS ukol dito, ang CyberCrime Act. Tama nga rin naman, meron lang mga ilang hindi. Nawawalan daw kasi ang FREEDOM nila sa paggamit ng INTERNET (as if naman meron sila nito sa sarili). Pero gayun pa man, tayo din ang magdedesisyon ng mas nakakabuti sa atin. So INGAT lang, ika nga ng GMA 7, “Think before you Click.” Maging responsableng mamamayan ng networld. 

Tandaan:

“Modern Technology made us busy… FOR NOTHING.” ~ML. Tempore

Bwahaha…
IpakosaKrus!

SAKIT ng mga LOVER at BITTER

SYMPTOMS kapag CERTIFIED SINGLE ka:

1. Palaging nasa Bahay

2. Panalo ang social Life with Friends

3. Hayop sa tulog

4. GM ng GM ng mga Quotes

5. Palaging bagong Haircut

6. Tumataba

7. Wagas makaporma

8. Mukhang Happy kahit hindi naman talaga

9. EPAL sa Crush

10.  NangSTALK ng mga Picture sa FB...

SYMPTOMS kung CERTIFIED TAKEN ka:

1. Walang PERA

2. KURIPOT

3. Laging BLOOMING

4. Walang Social Life kundi Syota

5. Kadalasan SMART ang SIM na gamit

6. Palaging WALA sa Bahay

7. BORING kausap

8. Palaging GUTOM 

9. Madalang magUPDATE ng status sa FB

10. MINSAN lang magREPLY sa text

Bwahaha...

IpakosaKrus!

 Buwan pala ng WIKA ngayon, medyo nakakalimutang magupdate, EPAL kasi Prof ko e. Long VOCATION, nagbigay ba naman ng LONG ASSIGNMENT...
Kill Joy! Pero ayos lang, atleast may nagawa sa BOOoOOORing na Bakasyon.
Well then, maligayang BUWAN ng WIKA!