“Anu yun? ang baho…”
Tahimik pa rin ang lahat sa loob ng silid. Walang imik. Ang class president ay nasa harap, nakikiramdam ng mga kaluskos at ingay na gagawin ng mga kapwa kamag-aral. Konting galaw ay baka maisulat muli ang pangalan sa pisara. Ngunit nabasag ang katahimikan, nang umlingawngaw ang maiskandalong amoy. Mabilis kumalat ang amoy dahil sa sarado ang pinto at ang sira-sirang bintana. Napailing ang lahat. Tila may sinisipat na kung anu mula sa paligid. Tumindi pa ang amoy at nagsimula nang gumawa ng tensyon sa loob ng silid.
“Maam si Gino po napatae!”
Ang sigaw na iyon ang lumikha ng ingay at hiyawan sa buong klase. Ang iba ay nagsipagtakbuhan palabas upang makaiwas sa baho na nakulob loob ng silid. Lahat ay masama ang titig sa may sala.
“Yakkk…” bulong ng ilan.
Wala nang nagawa si Gino kundi ang umiyak. Mga ilang sigundo lamang ay kumaripas na ito ng takbo. Nasa kalagitnaan ng pagkadismaya ang buong klase nang dumating ang kanilang guro tangan-tangan ang pocket book na may cover na precious heart romances.
“Pido, get my bag on the principal office now!” bulyaw nito sa nakatayong studyante sa harapan.
“Class, what’s happening here?!” dugtong nito. Sa pagkakataong ito ay tumaas ang boses habang ingat na ingat madikitan ang basa pa nitong kutiks.
“Maam si Gino po kasi…”
“Shut up I’m not asking you!” Sigaw muli nito na halatang nagngitngit ang ngipin sa galit. Nangati ang ilong nito sa nadatnan at binigyang isang nakakatakot na tingin ang bawat isa. Nagkalat pa ring ang iniwang bakas ng nangyaring iskandalo kanina.
Si Gino ay nagtungong palikuran at sumilid sa isang bakanteng cubicle at doon ipinagpatuloy ang pag-iyak. Hindi niya lubos maisip ang nangyari, ang nakakahiya niyang ginawa sa loob ng klase.
Ilang sandali ay bigla na lamang bumukas ang pinto ng palikuran, narinig nya ang yapak ng isang malaking tao. Napakiramdaman niya ang maingat na pagbukakas ng tila estranghero sa bawat pinto ng cubicle. Papalapit ito sa cubicle na kanyang pinaglalagyan. Ilang hakbang pa ay narating na nito ang eksaktong lugar niya. Pinilit nitong buksan ang pinto. Ilang kalampag pa ang nangyari. Tumindi ang pagtibok ng kaniyang puso. Bahagyang lumakas ang kaniyang paghikbi. Natahan na lamang siya ng biglang bumukas ang pinto…
“Hoy! Pre gising!” isang malakas na sigaw ang gumising sa kaniyang diwa kasunod nito ang pagdapo ng isa pang malakas na hampas sa kaniyang balikat. Iniangat niya ang kaniyang ulot at pilit inaninag ang paligid.
Panaginip! Bulong niya sa sarili. Itinungkod niya ang kanyang siko upang maiangat ang ulo. Tsaka niya na lamang naalala kung nasaan siya. Sa klase. Tulala pa rin sya sa pagbalik ng kaniyang katinuan.
Ang panaginip na iyon ay pilit siyang minumulto simula ng makapagtapos siya ng hayskul. Isang pangyayaring kahit kalimutan ay pilit pa ring nanunumbalik. Tumingin sya sa relos mag-aalas siyete na pala, kalahating oras na lamang ang kaniyang gugugulin sa loob ng malamig na silid na iyon.
Matapos ang mahabang biyahe, ay tila gumugulo pa din sa isip nya ang naturang panaginip. Inilapag nya ang kaniyang gamit sa lamesa at nahiga sa kama. Ipinikit ang mga mata at tuluyan nang nilamon ng dilim ang kaniyang paningin…
“O Gino, anung ginagawa mo dyan?” tanong ng lalaking pormal kung manamit, si Paul ang lalaking nasa gawing likod nya sa seating arrangement na ginawa ng guro.
“Lumayo ka sa akin! Alam kong aasarin mo lang ako!” bulyaw nito sa lalaki.
“Hahaha… Anung dahilan bakit kita lalaitin?” nakangiti niyang tanong.
Natikom na lamang si Gino sa pinakitang pagmamalasakit Paul. Natatandaan niya noong nakaraang araw lamang simula nang lumipat si Paul sa kanilang paaralan galing Maynila. Sa unang araw nito ay wala itong kausap o kalaro man lang pagkauwian.
“May dala akong ekstrang gamit dito baka gusto mong hiramin?” paputol nito sa katahimikan ni Gino.
“Maraming salamat.” Tugon niya. Tumayo siya at nagtungong shower room ng palikuran. Pagkatapos ay nilinis ang buong katawan at lumabas suot ang damit at pantalong ipinahiram ng bagong kaibigan. Magkasabay silang lumabas ng palikuran. Bakas pa rin ang mga nandudurong na mata sa kanya. Hindi na nila ito pinanasin at tinuloy-tuloy ang paglalakad pauwi.
Kinabukasan, ay maagang bumangon si Gino sa kaniyang higaan. Ramdam niya ang bati ng maaliwalas na umaga. Naglinis ng sarili at kinuha ang bagong uniporme at nagmadaling pumasok. Huminto siya sa harap ng tarangkahan at may tila hinintay na darating. Maya-maya pa ay dumating na ang kanyang pakay sakay ng isang ngarag-ngarag na scooter, si Paul kasama ang kanyang ama. Dali dali siyang lumapit dito at umakbay.
“Pre, Salamat nga pala kahapon a, you save my life!” pagbati nito sa kaibigan.
“Hehehe… Wala yun. Teka ibalik mo yung mga hiniram mo a.” ang pabirong sagot nito. At magkasabay pumasok ang dalawa.
Recess na iyon ng mapansin ni Gino na bising bisi ang kaibigan sa kaniyang desk. Lumapit siya at nadatnan ang ilang lukot-lukot na papel. Hirap na hirap itong tiklupin ang bawat dulo ng papel. Patriangulo, parisukat at kasabay ng paglukot.
“Anung ginagawa mo?” inosente niyang tanong.
“Huh? E wala ito. Gusto ko lang sanang gumawa ng eroplano. Pangarap ko kasing maging piloto balang araw.” Sagot ni Paul sa kaibigan.
“Pangarap? Piloto?” si Gino.
“Oo Gino, nagsisimula kasi ang lahat ng bagay sa pangangarap. Ikaw ba anung pangarap mo?” si Paul.
“Ako? A… E… sa ngayon wala pa akong pangarap. Bata pa kasi ako. At alam kong marami pa akong magagawang kamalian sa pangangarap ko. Siguro hindi ko pa panahon para mangarap. Ang gusto ko lang ngayon ay tamasain ang mga bagay na mayroon ako. Mga bagay na nagbibigay kasiyahan sa akin. Doon na muna ako siguro tutuon.” Seryosong sagot ni Gino.
“Hehehe… Ikaw bahala. Pero ito ang sasabihin ko sa iyo Gino. Wala sa tamang panahon, estado o edad ang pangangarap. Nasa tao yan kung kalian at paano nila maiisipang gawin ang tama at nararapat.” Pagtutol ni Paul. Bahagyang lumalim ang usapin kaya’t sumalo na rin si Gino sa paggawa ng eroplano.
“Yan tapos na!” sigaw ni Paul at itinaas ang kaniyang likhang eroplano sa buong klase. Namangha ang lahat sa kaniyang eroplanong papel.
“Hoy tulungan mo naman ako dito.” Pagmamakaawa ni Gino.
“Tuturuan kita pero ikaw ang gagawa. Hindi naman tama na lahat ng nalalaman ko ay ituturo ko sa iyo. Minsan kailangan mong tumuklas ng bago para mahigitan ang nalalaman ng iba.” Pagmamalaki ni Paul.
Mabilis natuto si Gino. Pagkatapos ng klase ay dalidali silang lumabas ng silid at pumwesto sa bandang itaas na burol. Magkasabay nilang pinalipad ang likhang eroplano na sinabayan naman ng malamig at preskong hangin. Pinagmasdan nila ang magaling na pagsunod nito sa hihip ng hangin. At tila sumagi sa isip ng dalawa ang ang pangarap na makalipad at maglakbay sa malawak na mundo. Ilang minuto din bago ng lumapag ang eroplanong papel sa lupa. Tulad eroplanong papel na nagpahiwatig ng pangarap ay mananatiling pangarap kung walang pagkilos at pagpapalipad muli.
Paulit-ulit nila itong ginawa sa mga bakanteng oras nila at pagkatapos ng klase. Ang burol na iyon ang naging saksi ng kanilag matibay na pagkakaibigan. Hanggang sa dumating ang araw ng kanilang pagtatapos bilang hayskul. Ang malagim na pagtatapos.
Biyernes ng umaga noon ng pauwi sila galing sa Baccalaureate mass. Masayang nagsipaguwian ang lahat ng studyante maliban kay Paul at Gino na nagpahuli saglit dahil sa paghinihintay ng ama ni Paul. Mga ilang minutong paghihintay ang kanilang ginawa at dumating na ang kaniya ama. Nagpaalam na si Gino para sa pag aayos sa gaganaping pagtatapos kahapunan. Huminto ang scooter sa gawing gilid ng simbahan. Pasakay na sana ng sasakyan si Gino ng may rumagasang sasakyan sa kahabaan ng highway. Bumabarurot. At isang saglit isang delubyo ang naganap. Isang malaking van sumalpok sa sinasakyang scooter ng mag ama.
Natuloy ang pagdaos ng programa. Bagamat isang napalaking araw para sa lahat ng estudyante ang araw ng pagtatapos ay tila habang buhay naman na panlulumo ang naramdaman ni Gino. Ang isang araw na nagpapaalala sa kaniya ng masakit na pagpapaalam mula sa kanyang tunay na kaibigan…
Mula sa kanyang pagkakatulog, siya ay nagising. At hindi niya namalayan ang pagtulo ng luha. Kaya pala. Kaya pala paulit-ulit ang panaginip na iyon. Ang panaginip na nagpapaalala sa araw ng pagkakakilala ng isang kaibigan.
Isang linggo na lang at magtatapos na ng pag-aaral si Gino sa kursong Piloto na isang kaibigan ang bitbit kasama ang nagiisang niyang pangarap. Kaya pala ako nagpapatuloy dahil sa isang pangakong namutawi sa aking isipan. Ipagpapatuloy ko ang pangarap ng aking kaibigan. Ako ang magsisilbing eroplanong papel na minsan nang nangarap.
*****************
Kalaunan nadiskubreng nakainom ang driver ng sasakyang van na kumitil sa buhay ng mag ama. Ngunit mabagal ang takbo ng hustisya dahil sa hindi malamang dahilan. Nagpag alaman din sa huli na anak pala ng isang makapangyaring politiko ang nagmamaneho ng van..Hanggang ngayon hindi pa rin malinaw ang kaso at patuloy na nakikipaglaban ang nangungulilang ina ni Paul sa pagkakamit ng Hustisya.
Lahok sa Saranggola Blog Awards 3.
