Tsapter

Sabado, Oktubre 29, 2011

Balikbayan - isang kwentong dapat pag-isipan

Tatlong malalaking pabrika ng kandila, limang paupahang gusali at dalawang mansyon. Ito ay pagaari lahat ng isang Pilipino na nananalagi ngayon sa Amerika. Isang Pilipinong tubong Pampanga na multi-milyornayo dahil na din sa kaniyang mga negosyo. Kahit todo ang kaswertehang inabot niya, hindi pa din niya tinalikuran ang pagiging Pilipino nya. Napalaki pa niya ang kaniyang anak sa napaka-Pilipinong paraan, kasama na dito ang pagkain ng lutong Filipino at pagsasalita ng Tagalog at mag I-ingles lamang kung kailangan.
            Pagod ang utak, napagdesisyunan niyang magbakasyon muna. Ang dami agad nag-alok sa kaniya ng ibat ibang destinasyon sa ibat ibang panig ng mundo pero isa lang ang nasa isip niya, ang maranasan at muling bumalik sa Pampanga. Sinasama sana niya yung asawa niya pero marami at tambak din ang trabaho nito bilang isang dentista. Walang mapapagiwanan sa bunsong anak kaya naisip na lang niyang isama niya ito at para makita din at maranasan nito kung paano ang buhay sa probinsya.
Mga madaling araw na sila nakarating sa Maynila. Dumerecho agad sila sa Pampanga. Dun na sila nag umagahan sa Pampangga. Masaya siyang tinanggap muli nung mga kamag-anak at dati niyang kaibigan. Pakiramdam niya bumalik na naman ang panahon at muli itong umuulit sa kinalalagyan niya ngayon. Kapansin pansin din ang sobrang saya ng kaniyang anak. “Ngayon ko lang nakitang ganiyang kasaya si BUNSO, lahat naman ng laruan e binibili ko sa kniya sa dun sa Tate pero iba ang saya niya dito ah” sabi niya sa tiyahin niya. “Hayaan mo na siyang magsaya at kami na ang bahala sa kaniya” sagot naman nung tiyahin niya. Sa isang bahay na gawa sa pawid ang bubong na tinuluyan nila doon. Muli, naranasan niya ang buhay probinsya, simple, walang problema, at sobrang saya. Dito, hindi na niya kailangan ng pera para sumaya.
            Ilang Linggo din ang lumipas, kailangan na niyang bumalik para din sa mga naiwang responsibilidad. Naging ma-emosyonal ang paghihiwalay ng kniyang bunsong anak at mga kamaganak nito. Pilit niyang pinigilan ang kaniyang sarili na wag ipakita ang kalungkutang nadarama niya sa anak. Halos 16 oras ang biyahe sa eroplano. Nakabalik din sila sa Amerika. Hindi pa din maipinta ang mukha ng bata. Alam niyang nagustuhan ng anak sa Pilipinas pero wala naman siyang magawa.
Kinabukasan, inabutan niya ang kaniyang asawa na nagluluto ng bacon at sausage, ilang linggo din niyang hindi natikman ang mga ito. Gawain na niyang pagkatapos kumain e lumalabas siya ng hardin, doon niya inabutan ang kniyang bunsong anak at sinalubong na siya nito ng ngiti.
“Pa, tara laro tayo ng SUNGKA!” habang masaya niyang inilalabas ang laruan na ginawa pa ng kaniyan tiyuhin sa Pampangga. Habang nilalaro niya ang bunso, dito na siya nakakuha ng tiyempo para tanungin at kumustahin ang bakasyon nila ng kaniyang anak.
“O anak nagustuhan mo ba yung bakasyon natin sa Pilipinas?” tanong niya.
“Opo pa, sobra sobra po!!” sagot naman nito.
Biglang pumasok ang kaniyang nanay “So ngayon anak naranasan mo na kung paanong mamuhay ng MAHIRAP?” mabilis na tanong ng nanay.
Inosenteng pagiisip, sumagot siya sa nanay niya.
“Meron po tayong isang alagang aso, sila meron pong 4 na aso, anim na baka, tatlong kalabaw saka 12 na manok”
“Mommy akala ko po ang laki na ng swimming pool natin, sila po ang dami nila na nagkakasya pag naliligo sa ILOG”
“Ang dami po natin mga mamahaling Lampara sa bahay, sila po mga BITUIN sa LANGIT yung makikita mo pag tumingala ka.”
“Pag po ginagamit natin yung kotse ni papa pag pumapasok ako sa school wala akong makausap, yung mga bata dun ang sasaya po nilang naglalakad papasok sa school”
“Meron po tayong mga camera nakapalibot sa labas ng bahay natin para ma-proteksyonan tayo, sa Pilipinas mga kaibigan at kamaganak nila ang nagpo-proteksyon sa kanila.”
“Maliit lang po pala tong lupain natin noh? Kasi sa Pampanga po pag lumabas ka ng bahay ang laki po ng taniman nila!!”
“Tapos pag kelangan nating kumain pupunta pa tayo sa supermarket para makatikim ng prutas saka gulay, sila po doon pumipitas na lang sa likod ng bahay nila”
“Dito po pag naglalaro ako ng video games mag-isa lang ako, doon po ang dami kong naging kaibigan. Pag naglalaro kami hindi ko na kailangan ng TV saka ng speaker, tubig lang po ang gamit namin pang guhit sa lupa nakakapag PATINTERO po kami, ang ilaw po namin yung liwanag ng buwan”.
“Kanina ang gumising sa kin yung pong alarm clock ko, sa kanila po maririnig niyo yung manok.”
“Kung gusto natin ng matahimik na lugar para kumain, dun tayo sa restaurant. Kami po ni papa dati sa ilalim ng punong mangga kumain mas matahimik.”
“Dito po kilala lang natin sila Mr. Smith saka sila Mr.White kasi katabi lang ng bahay natin e, sila po doon sa Pilipinas mga 12 po ang bahay, lahat magkakakilala.”
“Kelangan pa nating mag punta ng Aviary sa San Francisco para makipaglaro ako sa mga ibon. Doon po lalabas ka lang ng bahay ibat ibang ibon na yung nakikita at nakakalaro ko.”
..
.
Nagkatinginan ang mag-asawa. Tumahimik ng sandali, nagsalita na naman ang bunsong anak.
“Mommy, HINDI PO BA MAS MAHIRAP PA TAYO??”

Bwahaha...
Ipako ka sa Krus!!!
Medyo naging bisi ako nitong mga nakaraang linggo talaga. Kung anu-anong patimpalak kasi ang pinagtuuan ko ng Pansin. Pero ngayon, dahil Semestrial break na ay panibagong post na naman ang inilagay ko bagama't hindi sa akin pero sigurado naman akong kakapulutan nyo ng aral at mapapagisip kayo sa ipinahahayag ng kwento.
Maraming salamat nga pala sa patuloy na nagbabasa!!!