Tsapter

Miyerkules, Oktubre 10, 2012

Kophayan

       Nakakabasag na katahimikan…
       Lahat kami…
    Kaming mga estudyante… ay parang mga locker na pininid sa isang buong sembreak. Walang imik. Walang ingay. Walang kalampag. Dumating na SIYA, teacher namin, unang major exam. Major exam galing sa teacher na ayaw namin. Makikita mo ang kanyang mukhang parang ulan na maitim pa sa kalangitan. Aabangan mo ang bawat kulog at kidlat na mula sa kanya ay lalabas. Inilapag ng teacher ko ang gamit niya sa ibabaw ng lamesa sa harap. Kinuha ang kanyang eraser sa kanyang kulay pink na bag at binura ang malaking “I love you sir” sa harap ng blackboard. Maaninag mo na bahagyang tumaas ang kanyang kilay. Nagkatinginan na lang kami ng mga klasmeyt ko. May ibang napangiwi, ngiting nakakakiliti. May ibang seryoso, sinenyas ang kamay na nagsasabing LAGOT KAYO.
     Nanatiling parang mga pipi ang buong klase. Maririnig mo ang bawat paghinga ng bawat isa. May pigil, may bagot, may excited.
     "You have one and a half hour to answer the questions. Superimpositions, erasures nor markings are allowed in your examination. Otherwise, it is considered incorrect. Get one and pass!"
        Sabi niya habang bahagyang nakayuko ang kanyang ulo para makita kami dahil hinahabol niya ang napakakapal niyang salamin na hinihila ng lupa. Marahil ng impyerno. Ipinasa na ang papel, ang iba’y kinakabahan, ang iba’y pawisang ipinasa ang papel, iba’y mali ang pinagpasahan, nagmamadali, masyadong mabagal.
       “CHEATING is NOT ALLOWED “
Isang mariing boses ang narinig namin. Isang katagang paulit-ulit na naming narinig, mula elementary hanggang hayskul. Nakakasawa.
     "You may now begin."
    Para kaming mga robot at sabay-sabay na yumuko at isa-isang kinuha at hinayaang lawayan ng tinta ang aming mga papel. Iba-ibang posisyon, iba-ibang yuko, iba’y nakatingin sa kisame na parang may inaasahang sagot mula sa kalangitan o guguhit sa sementong naaninagan ng mga ilaw. Umiikot si Ma'am, parang ahas na handang tumuklaw basta may kumibot at gumalaw. Lahat ay parang mga batang takot na takot sa halimaw na sa gabi’y nanakot sa ilalim ng kanilang kama sa pagtulog, nakatalukbong.
       “Tok, tok, tok!!! Maam, pinapatawag ho kayo sa office ng Dean. Ako na ho muna daw ang magbabantay."
     Dinig namin sa isang pamilyar na boses mula sa bukana ng kwarto. Sabay-sabay na inangat ang ulo.
       Si sir!! Ang taong paborito ng mga estudyante. Ang taong tinutukoy sa nakasulat na I LOVE YOU sa pisara.
           Siya ang magbabantay? Siya na?
     "Aalis muna ako. Si Sir niyo ang magbabantay. I expect you to behave yourselves. Intiende?"
         Lahat ng mga nakakunot noo ay bumanat, sabay ang pagsilip ng mga munting ngipin sa bintana ng labi.
        “Nakakatuwa si sir ang magbabantay “  bulong ng isa.
        “Inspired na ako “- habol nung isa.
        Hagikgikan ang mga estudyante - parang mga paniking tuwang-tuwa na lumubog na ang araw. Umupo si sir…
         “Tuloy niyo na ang exam niyo"
        Sabi niya habang umaalis ang tinuring naming diyablo. At isang anghel para sa amin ang nagbabantay. Tahimik ang lahat. Hindi alam ang gagawin. Pero ang iba’y nakahanap ng pagkakataon. Eto na! Ang mga lalake sa likod, ang samahang puro semi-kalbo. Parang mga fishballs na nagkakagulo sa kalan kahit na nasa gitna ng kumukulong mantika.
        "Anong number 38?" isang bulong.
        "A ba or C?" sabi ng isa.
        "Anong formula?" tuloy ng isa.
        "Oo."
        "C-C-B-D-A."
     Parang nasa gitna ako ng subastahan. Ang mga kaklase ko parang mga bubuyog na nagaagawan ng nektar ng pagkakataon. Ang iba’y may pinapasa, papel, maliit at medyo lukot-lukot. Kodigo o on the spot na ginawa? ayaw ko nang alamin basta ang alam ko, isang pandaraya. Ang crush kong classmate nagtatanong sa basketball player naming classmate. Nakakaturn-off. Ngunit nagulat ako ng may sumipa sa aking upuan. Bahagya akong nagulat.
        "Number 45 tol?"
        Ha? hindi ko maintindihan. Hindi ba sila nag-aral? Bakit kailangan nilang gawin to? Parang di ko alam ang gagawin ko kung sasagutin ko ang tanong ng kamag-aral ko. Para akong silab na binuhusan ng yelo. Natutunaw. Natatakot. Para akong batang naghahanap ng pagsusumbungan dahil may nang-aaway. Napaikot ang aking ulo at parang nakita ko ang buong kwarto sa isang tinginan. Isang pikit lang. Ang mga grupong matatalino buong higpit nilang tinatakpan ang mga papel nilang parang paninda sa palengke na tinataboy ang mga langaw na nagnanais na dumapo. Ang mga langaw naman ang mga nagkokopyahan, akmang naghihintay ng mumo kahit na sa ilalim ng lamesa.
             Ano ang gagawin ko? Hindi ba nila na ang mga mata ng mga anghel na itinuring nila, si SIR ay nakamasid lang sa kanila. Nakangiting mga matang parang hindi alam sumimangot. Inaabuso ba namin siya o sadyang hinahayaan niya lang kami? Kinukonsinte o sinusulat niya na ang mga nagkokpyahan parang nung elementary kami at isusumbong sa teacher namin? Nakapagtataka. Tuloy pa rin ako sa pagsagot ko sa mga tanong…
            Alam ko ang mga sagot…
            Nag-aral ako. Alam ko mataas ang makukuha ko.
            SHHHHHH...
          Isang sutsot ni sir. Nagbabala na siya. Lumalakas na kasi ang kaninang bulungan. May mga umubo-ubo, may sumisingot. Nalalaglag na calculator at ballpen. Meron ding mga nakatagong mga salita. Bakit kultura na to na hindi mabura sa pagiging estudyante. Marahil sa pagiging tao. Bakit hindi natin maalis ang mandaya, ang manlamang, ang magkamali? Sadya ba o kailangan lang ng pagkakataon? Basta ako nag-aral… Kaya kong sagutan ang lahat ng tao.
           Number 88 na ako…
           Sigurado papasa na ako.
           89…90…91…92….93…
     Hindi ko to nabasa?! Hindi ko inaral…Nakatulog ako…Hindi ko to napaxerox…Nakalimutan ko to i-note…absent ba ako nito? Hindi to tinuro ni Ma’am!
Ang daming dahilan ang pumapasok sa aking isipian kung bakit hindi ko mabilugan ang mga letra sa sagutang papel ko. Anong gagawin ko. Namumutla ako.Mataas dapat ang makuha ko kasi nagaral ako, marunong ako, matalino ako! Napaka-grade conscious ko. Kailangang mataas ang makuha ko. Pero sayad na ang utak ko. Piga na at wala nang katas na lumalabas kahit anong pilit kong piga. Magtatanong ba ako sa katabi ko? Mangongopya? sisirain ko ba ang prinsipyo ko? ayoko! Lumakas ang tibok ng puso ko.
           "10 minutes more" sabi ni sir.
           Para akong tinaningan ng buhay. Nang biglang...
        "Letter C. Yan yung tinuro ni Ma’am." Boses na parang nagbigay liwanag sa daan kong napakadilim.
           Boses ng katabi ko. Katabi kong tinuring kong mahina. Bobo. Tama siya at yun lang ang kailangan ko para maalala lahat. Napakadali ng mga tanong. Naalala ko. Walang nag-aatubiling dumura ang aking mga pluma sa papel at napakabilis kong nasagutan ang aking papel. Pero naisip ko isa na ako sa kanila. Nangopya, nandaya.
           Ganun ba?
           Ganun nga… Tol, number 75 naman, tanong niya.
          Parang walang pag-aatubili kong sinagot.
          "C tol. C!?"
          Napangiti siya. Samantalang ako, gulat sa nangyari. Pero ang gaan ng pakiramdam. Eto nga siguro ang totoong pagiging estudyante. Napatingin ako sa teacher namin. Ngumiti lang siya. Parang napahiya ako. Namula. Pero taas-noo ko tong haharapin. Minsan man sa buhay ko naramdaman ko na eto nga talaga ang buhay-estudyante, paglalakbay bilang isang ESTUDYNTE. Hindi ko alam kung eto ba ay pakikisama, pang-aabuso, pagkakasala, pagiging mapagbigay, pagbibigay ng karunungan, paghahambog, pagpapakababa, pagiging isa sa kanila, pagiging tao.
        Ipinasa ko na ang aking papel. Tinignan kung lahat ng mga numero ay may kanya-kanyang sagot. Lahat may sagot. Oo, kasi matalino ako. Matalino rin sa ibat-ibang paraan. Matalino ngunit isa pa ring estudyante. May pusong estudyante. May gawaing estudyante. Hindi ito marahil ang una at huli. May darating pa. Kasi eto ang buhay estudyante... Parte nito ang buhay KOPYAHAN.
Opisyal na lahok para sa 2012 Saranggola Blog Awards. www.saranggolablogawards.com/