"Pag nagsulat ba ako, babasahin mo??"
Ang isang manunulat ay mananatiling buhay sa pagsulat hanggat may wika at may winawaksi itong salita. At bilang isang mananahi ng masa, may mga nakapatong din na pabuya sa ulo ko... Este nakapatong na responsibilidad sa akin. At Take note, Required ito kahit na wala akong gana. Kasi naman e, sa iyo nakasaalang alang ang magiging itsura nila. Ang responsibilidad mo bilang mananahi na tatapal sa mga gasgas at butas na gawa ng kanilang kasakiman. Imagine, pagbutas ba ang damit mo ipapatahi mo pa. Dalawa lang ang pagpipilian mo nun. Itapon at ipamigay. At ang pinakamabigat sigurong pangangatawanan mo e ang sira ng gumagamit ng damit. Paano ito nasira? Paano ito madaling nangupas? Paano nauwi ito sa pagiging basahan bagama't signiture ito, at Mahal pa sa isangdaang kahon ng tuyo. At depende pa ito sa gumagamit. Ikaw ba naman nagsusuot ng puting damit sa trabaho mong puso negro tubers. Yung humihigop ng Jurbaks at ilalagay sa tangke. Sarap nun Men... Amoy pa lang ulam na.
Hahanap ka ng lugar para pagtahian, gagawa ng karatula para malaman ang direksyon ng iyong patahian, advertisment, kasama na ang mga babayaran mong Manggogoyo para dumami ang customer. Ang daming trabaho! Pero para sa serbisyong totoo at wagas na dedikasyon sa propesyong napili, kailangan kang magtiis. Kailangan kang maghanap ng paraan para lumago ang imbakan mo ng mga retaso. Magsisimula ka sa pinakaugat ng puno, sa pinakailalim. At syempre parte dito yung assistant mo, yung nagbuhat ng mga nilpat mong kagamitan sa bago mong tirahan, sa bago mong mundo.
Makikipagsabayan ka nyan sa malalaking patahian na parang dinuduro ka, dahil nga trying hard ka. At bago ka mafrustate, isipin mo lahat ng bagay sa simula lang may magandang simula at mababang paninimula. At ang kailangan mo lang maging pantay.
Hindi ka rin naman ituturing na isang mananahi kung wala kang nagawang damit para isusuot ng iba, yung gagamitin mong modelo, ang iyong instrumento. Dahil pag ito sumikat, damay ka. Hanggang sa magbago ang lahat at ang dating patahian ay isa na ngayong malaking Lugar ng mga pangarap. Isang patahian na tumutugon sa pangangailangan ng tao. Ang dating mananahi ay tatangkilikin dahil sa kagustuhan nila. Ang dating mananahi na nanghihikayat sa patahian ay ngayo'y nilalapitan na lamang. At hanggang mapunta na sa puntong naging parte na ang patahian ng kanilang buhay. Inspirasyon. Maghahanap ng ispasyo sa buhay upang matuto. Mangangalap ng datos na magpapatuloy ng natutunan...
Hangga't may mananahi, may mga taong tatangkilik at babasa ng iyong mga gawa, ng iyong mga akda. Masyado nang matulin ang takbo ng panahon, may pagbabago pa ngunit hindi ang kabuuan nito.
Ipako sa Krus!!!
Bwahaha...
Ang isang manunulat ay mananatiling buhay sa pagsulat hanggat may wika at may winawaksi itong salita. At bilang isang mananahi ng masa, may mga nakapatong din na pabuya sa ulo ko... Este nakapatong na responsibilidad sa akin. At Take note, Required ito kahit na wala akong gana. Kasi naman e, sa iyo nakasaalang alang ang magiging itsura nila. Ang responsibilidad mo bilang mananahi na tatapal sa mga gasgas at butas na gawa ng kanilang kasakiman. Imagine, pagbutas ba ang damit mo ipapatahi mo pa. Dalawa lang ang pagpipilian mo nun. Itapon at ipamigay. At ang pinakamabigat sigurong pangangatawanan mo e ang sira ng gumagamit ng damit. Paano ito nasira? Paano ito madaling nangupas? Paano nauwi ito sa pagiging basahan bagama't signiture ito, at Mahal pa sa isangdaang kahon ng tuyo. At depende pa ito sa gumagamit. Ikaw ba naman nagsusuot ng puting damit sa trabaho mong puso negro tubers. Yung humihigop ng Jurbaks at ilalagay sa tangke. Sarap nun Men... Amoy pa lang ulam na.
Hahanap ka ng lugar para pagtahian, gagawa ng karatula para malaman ang direksyon ng iyong patahian, advertisment, kasama na ang mga babayaran mong Manggogoyo para dumami ang customer. Ang daming trabaho! Pero para sa serbisyong totoo at wagas na dedikasyon sa propesyong napili, kailangan kang magtiis. Kailangan kang maghanap ng paraan para lumago ang imbakan mo ng mga retaso. Magsisimula ka sa pinakaugat ng puno, sa pinakailalim. At syempre parte dito yung assistant mo, yung nagbuhat ng mga nilpat mong kagamitan sa bago mong tirahan, sa bago mong mundo.
Makikipagsabayan ka nyan sa malalaking patahian na parang dinuduro ka, dahil nga trying hard ka. At bago ka mafrustate, isipin mo lahat ng bagay sa simula lang may magandang simula at mababang paninimula. At ang kailangan mo lang maging pantay.
Hindi ka rin naman ituturing na isang mananahi kung wala kang nagawang damit para isusuot ng iba, yung gagamitin mong modelo, ang iyong instrumento. Dahil pag ito sumikat, damay ka. Hanggang sa magbago ang lahat at ang dating patahian ay isa na ngayong malaking Lugar ng mga pangarap. Isang patahian na tumutugon sa pangangailangan ng tao. Ang dating mananahi ay tatangkilikin dahil sa kagustuhan nila. Ang dating mananahi na nanghihikayat sa patahian ay ngayo'y nilalapitan na lamang. At hanggang mapunta na sa puntong naging parte na ang patahian ng kanilang buhay. Inspirasyon. Maghahanap ng ispasyo sa buhay upang matuto. Mangangalap ng datos na magpapatuloy ng natutunan...
Hangga't may mananahi, may mga taong tatangkilik at babasa ng iyong mga gawa, ng iyong mga akda. Masyado nang matulin ang takbo ng panahon, may pagbabago pa ngunit hindi ang kabuuan nito.
Ipako sa Krus!!!
Bwahaha...