Nung una akong mag-apply

Syempre yung una kinakabahan, hindi mapakali, todo effort sa pagsasaulo ng mga sasabihin. Pinipilit ko kasing magpaimpress sa interviewee ko, yung tipong mapapaWOW sya. Ang kaso hindi ito ang mga inakala kong mangyayari, kakaiba sa iniispip, As in! As usual yung kaba sa pagsasalita, lalamunin lahat ng sinaulo mo, masyado ka pang macoconcious sa magiging reaction nila sa sasabihin mo. Ang gulo ng isipan mo, dahil nga kinakabahan ka na kahit bihasa ka na sa pag-aaply (dahil sa halos kakilala mo na ang receptionaist pagkabalik-balik), kinakabahan ka pa kasi kakaiba yung mukha nung magtatanong. May mga mukhang kamias, meron ding mga mukhang pasas.

            Heto na, si Midan na ang tinatawag nung mukhang kulambong babae. Kinakabahan na talaga ako kasi kung hindi naman masakit na tanung, nakakabobo naman minsan. Iniisip ko kasi na hindi ito tulad ng mga recitation sa School dahil Trabaho ito, hindi grades. Unang binulalas nung pangit na babae, “Tell something about yourself.” Si Midan ngumiti dahil parte iyon ng sinaulo, lumunok ng kaunting laway tasaka nagsimulang tumalak. Puro yabang, puro galing, puro sariling kahunghangan, mga pinagwagian sa pagsulat at pinilit pang isiningit ang kakarampot na kaalam sa oratorical. Natapos na ang pagsasalita ngunit yung babae, parang hindi pa kuntento. Nagdugtong ng isa, “How could this Call Center help you?” kasabay ng nakakinsultong ngisi.

            Dahil hindi alam kung anung sasabihin, lumunok muli ng laway tsaka humigop ng hangin sa malamig na silid. “Well Maam,” ang introduction ng mga nagyayabang. “This would help me a lot. Bi-kas… it wil help my communication skills. Also, my intrapersonal being will much be developed. And Lastly, I hab bin more than 5 years into professional writing Sow, it must be easy to me.” Malanding sagot with accent kuno kahit ang layo na ng sagot. Yung matabang pangit sige pa rin ang titig sa akin, nahalata yatang ginagago ko sya.

            “Well then Mr. Midan, this would be my last question. How it takes to be an educated?” Putek! Mukhang personalan na ito a, kung may hawak lang siguro akong sinturon ay nilambitin ko na sya sa puno ng duhat. Tutal bagay sila dahil pareho silang Pangit! “Being educated doesn’t mean you know everything, though people always think of that. But surely ma’am the real educated has full of respect to everyone.” Ngumiti yung babae, napangitan siguro sa sinabi ko. Pasalamat sya’t malayo-layo sya kung hindi ay bubunutin ko ang ngipin nya.  Tumayo siya’t tinawag pa yung isa kong kasabayan, tinanong ng akung anu-ano, hindi tungkol sa kanya o sa estado ng buhay nya kundi tungkol sa pag-ibig ng Jowa nya. Kakabiba lang siguro ang tanong sa akin. Dahil mukhang edukado at mayabang na masyado. Hindi na ako nagtaka, sinabi kasi nilang experienced na sila sa trabaho. At sa mga sinabi ko kanina, kumunot ang noo ko, at biglang nakaramdam ng hiya. Hiyang-hiya ako, wala pala sa kwalipikasyon nila ang mga binanggit ko. Nakita lang nila siguro kung paano ako nagyabang, nagmalaki, nagmataas.

Feeling ko, napakawalang hiya ko, kaya natapos ang interview na tulala. As in! Literal na tulala! Pagkatapos interbyuhin yung kasama ko, tumayo yung matabang babae. Nakita ko yung puting laway sa pagitan ng kaniyang labi, at yung laway na naipon sa tagiliran ng bibig, habang binibigkas ang panghatol na litanya. “Ok guys, we’ll just review your application. Stay there and in a moment we’ll tell you if you’ve passed.” Put Tang in A Glass! Totoo na talaga ito! Kabadtrip lang dahil Aircon pa man din ang yung kwarto pero yung baho ng hininga nya nangangalingasaw. Nagbibitter lang? Oo, alam ko na kasi yung palulugaran ko. Lalabas ng silid na malungkot at dismayado. Nagassume kasi ako.

            Blog! Bumukas ang pinto. Tok! Tok! Tok! Narinig ko na ang takong ni kamatayan este nung baboy na babae. Huminto sa harapan naming. “Ok, only two of you had passed. Ms Pokno and Ms Zuman, Please stay for the final interview. Mr Baluyut and Mr Dyengge, you can try again after two months. That’s all Thenk Yeh!”

            Hayop ka! Sabi ko na nga ba e! Talagang LOW Quality itong kumpanya nyo. Buti na lang hindi ako natanggap! Bwahaha… Alam ko marami pang mas deserving sa galing ko. Hindi sa nagyayabang ako. Aktwali nagpapasalamat pa nga ako dahil ngayon may mas kumilala sa talento ko, at ngayon nabubuhay akong hindi nageexpect. Marahil naging masama ako, pero bilang tao, at indibidwal na Gago, ayos lang. Dahil hindi mo maipapakitang tunay kang tao kung hindi ka nagloloko.

Sa susunod, may alam na ako kung paano. Salamat sa Experienced na ito at nalaman ko ang tunay na mundo ng pag-aaply ng Trabaho.

Bwahaha…
IpakosaKrus!

Pers time sa eskewlahan...

Unang klase, pagpapakilala...
Hindi mo maalis na bago ang karamihan. Bagong bag, kasuotan (ang iba pinaglumaan), lapis, papel, sapatos, gupit, at higit sa lahat bagong tabas ng mukha. Pasosyalang papasok sa skul, pagandahan/pagwapuhan epek. At dapat may impressiong maiwan sa nakakakita...

Syempre kasama na dun ang pa impressan sa prof. Tahimik ng buong kwarto. Pakiramdaman.
"Get a piece of paper" unang written exam.
Sabay ang pagyuko ng bawat isa upang humanap ng nasabing kunin. Narinig ang bahagyang pagpunit ng papel sa pagkakadikit pa sa isa. Halungkat halungkat. Walang nakitang papel. Tingin sa paligid. Bahagyang may lumabas na ingay, "penge naman please" at ang mahina ay naging malakas.
'Write your name, course, bday, contanct, etc.'
may mga bumulong, 'anu daw ang lalagay?'
"pass your paper to the center"
ang isa pinasa sa harapan, gumaya ang nasaharapan, gumaya na lahat ng nakakita.
'to the center nga eh' sabi ng nakaintindi.
Tumawag ang guro sa papel na ibinalasa.
'Ipakilala ang sarili' natapos ang oras pagpapakilala ang lang ang nangyari. Lumabas na ang lahat, kasama ang taong hiningian ng papel (close na agad sila), para puntahan ang susunod na silid...

Bwahaha...
IpakosaKrus!